Dziś kolejny odcinek rozmowy z gorzowskim skrzypkiem Adamem Bałdychem.

Część pierwszą przeczytasz tu:http://www.egorzowska.pl/pokaz,kultura,2788,

Część drugą - tu:http://www.egorzowska.pl/pokaz,kultura,2812,


Płyta „Imaginary room” nagrana dla ACT Music się ukazała. Jak się po tym czujesz?
– Świetnie. Stałem się dużo spokojniejszym człowiekiem. Dotarłem do takiego miejsca, w którym czuję, że coś, co było jedną z tych ważnych rzeczy, które chciałem osiągnąć, osiągnąłem. To była taka winda, która mnie wyniosła parę pięter w górę. Ale tu są znowu schody, które trzeba będzie pokonywać zawsze. Natomiast, gdyby nie to, co się wydarzyło, pokonanie tych paru pięter byłoby bardzo trudne i ciężkie. Więc dostałem zaproszenie do tej windy, a teraz zaczynają się nowe przestrzenie i z muzykami, z którymi pracuję, mogę się czuć jak równy z równym. Teraz już zapraszanie muzyków nie odbywa się w proszący sposób, to już jest kwestia moich marzeń i tego, co chcę wykreować. Teraz może mniej będę robić przypadkowych rzeczy. Bardziej będę działał na zasadzie przemyślenia, z kim naprawdę chcę zrobić coś ciekawego, jaki to ma być projekt, jaka płyta. Wiem, że trzeba dać sobie więcej czasu, bo to musi być bardziej wysublimowane. Na pewno nie będę teraz nic robił na łapu capu, natomiast mam miliony pomysłów.

To zdradźmy chociaż jeden.
– Bardzo ciekawy pomysł ostatnich miesięcy wiąże się z tym, że zacząłem dużo grać muzyki klasycznej, czego nie robiłem od dawna. Zacząłem improwizować w sposób klasycyzujący, czego muzycy raczej nie robią, więc chcę zrobić teraz program na skrzypce solo, właśnie muzyki klasycyzującej.

Gdzie z tym pojedziesz?
– Myślę, że to jest program, który można pokazywać w wielu filharmoniach, bo tam jest zupełnie inny odbiorca, który już nasłuchał się świetnej muzyki klasycznej, bardzo dobrych kompozytorów. Ja nie znam wielu improwizatorów muzyki klasycznej, więc mój pomysł powinien być pierwszy.

Czy ostatnia płyta jest dla ciebie najukochańszym dzieckiem?
– Szczerze mówiąc, nie ma najukochańszego dziecka. Ja się chwilę nią fascynowałem i już odstawiłem na półkę, bo myślę już o nowych rzeczach. Ja w całym swoim życiu nie przeżywałem niczego, co zrobiłem, dłużej niż kilka dni. Dałem sobie ten czas, by się nasycić, natomiast już po tygodniu planowałem coś nowego i pracowałem nad czymś nowym, miałem nowe pomysły. Może to jest dobre, może złe. Może powinienem teraz parę miesięcy cieszyć się tą płytą i o niej myśleć. Na pewno jest to kolejny ważny moment mojego życia. Bardzo cieszę się z nowych opinii na jej temat, a każda opinia nowego słuchacza jest dla mnie jak bym tworzył tę płytę na nowo. Kiedy wiem, że ludzie tego słuchają, to jest dla mnie największa przyjemność i wtedy jestem najbardziej dumny z tego tworzenia.

Ten twój niepokój twórczy ma oznaczać, że są w tobie ogromne pokłady chęci i możliwości na przyszłość?
– Zdecydowanie tak. Nie tak dawno jeden z moich znajomych powiedział: „Adam, fajnie, że wyzywają cię od geniuszy, ale moim zdaniem ta płyta ma w sobie pierwiastek genialności. Rokuje na genialność w przyszłości”. I to były bardzo fajne słowa. Nieważne, że ten geniusz się tu pojawia, to nie o to chodzi. Wydaje mi się, że każda nowa płyta zaprowadzi mnie w miejsca, gdzie coś się dopiero wydarzy. Cieszę się, że nie zrobiłem tak, jak przestrzegali mnie rodzice, żebym nie zrobił wszystkiego za szybko, żebym się nie wypalił, żebym dał sobie czas. Dla moich słuchaczy ta płyta jest zupełnie czymś innym, ale mogą być pewni, że to, co zrobię za parę lat, będzie jeszcze bardziej inne od tego, co robię dziś. Ja już to słyszę w swoich dźwiękach, już wiem, że muzyka sama mnie prowadzi w miejsca, których nie znam. Bo ja cały czas próbuję życia na nowo, próbuję nowych smaków i też się rozwijam sam w sobie duchowo. To zawsze będzie mnie przenosiło do jakichś nowych miejsc. Muzyka jest nieskończona i naprawdę można eksplorować jeszcze bardzo dużo rzeczy. A największym moim szczęściem jest to, że czuję, że skrzypce, które w wielu przypadkach mają wyznaczony trend brzmienia, dla mnie są czymś, co może przynieść tak wiele nowych brzmień. Ja ten instrument poczułem jako coś kompletnie innego, to naprawdę jest instrument o wielu potencjałach.

Powiedziałeś, że masz wielu mistrzów. Ale jak kładziesz się spać, nie myślisz sobie, że wielkie nazwiska, o których kiedyś marzyłeś, to właściwie twoi dobrzy znajomi, z którymi już współpracowałeś?
– Rzeczywiście jest tych muzyków wielu, natomiast przychodzi taki moment, kiedy ci mistrzowie stają się tacy bliscy, że zaczyna się patrzeć na nich z innej strony. Ja zaczynam szukać tego, co jest w nich, a co mnie zainspiruje w sposobie życia, w tym, kim są i myślę sobie: „o kurcze, jak fajnie było spędzić parę godzin z tym czy z tamtym, bo nasza rozmowa zaprowadziła nas w miejsca inspirujące, a ja przecież chciałem spotkać kogoś, kto tak fajnie patrzy na świat, żeby i mnie to zainspirowało.” Cały czas jest wielu muzyków, z którymi chciałbym zagrać. A wielcy, z którymi grałem to: Jim Beanz czy wspomniany Leszek Możdżer, Lars Daniellson, Jakob Karlzon, Nils Landgren, Billy Cobham, nawet Piotr Żaczek, Marek Raduli, oczywiście Nigel Kennedy… Tych muzyków było takie mnóstwo. Pamiętam tę fascynację, jak z nimi grałem i szczęście we mnie, jak mogłem stanąć z nimi na scenie i jak wiedziałem, że jeszcze czekają nas różne grania, że potrafię sobie wyobrazić, jak wiele osób marzy, by z nimi zagrać, a ja już to mam za sobą. Teraz wielu z nich jest moimi przyjaciółmi. Pamiętam jeszcze, na szczęście, ten moment, kiedy dla mnie największym marzeniem było z nimi zagrać. Mam nadzieję, że nigdy tego nie zapomnę, bo to jest coś, co pozwala mi zobaczyć naprawdę, gdzie zaszedłem, bo mam punkt odniesienia, kiedy zaczynałem. Kiedy tak bardzo o tym marzyłem i najśmieszniejsze, wiedziałem, że to się stanie. Od zawsze. I tak się stało.

Cdn.

Rozmawiała Hanna Kaup
Foto Bartosz Maz