Obiecałam sobie, że nie obejrzę "Karbali". Mam dość obrazów zabijania, wojen i wszelkiej przemocy. Mam na to za dużo lat i zbyt serio traktuję temat. Kiedy jednak dyrektorka kina Helios Monika Kowalska zadzwoniła z zaproszeniem na spotkanie młodzieży z ppłk. Grzegorzem Kaliciakiem, dowódcą obrony City Hall, zdecydowałam, że idę i to nie tylko na debatę, bo żeby w niej uczestniczyć, muszę znać odniesienie.

Obejrzałam więc i dziewięciominutową prezentację złożoną z oryginalnych nagrań zrobionych w czasie walki w Karbali, i niemal dwugodzinny film w reżyserii Krzysztofa Łukaszewicza. Od pierwszej do ostatniej sceny towarzyszyły mi myśli dotyczące początku i końca, czyli przyczyny i skutku. Przyczyny pojawienia się polskich wojsk w Iraku i konsekwencji, jakie musieli ponieść uczestniczący w tej "pokojowej misji" żołnierze.

Z drżeniem w sercu obserwowałam to, co działo się na ekranie. Widziałam młodych i niedoświadczonych żołnierzy, którzy jadą w teren objęty walkami, by to doświadczenie żołnierskie zdobyć i - przy okazji - zarobić. Na życie, na kredyty, na farbę...

Widziałam i czułam, jak ich wyobrażenie o "pokojowych" działaniach w jednej sekundzie ulega tragicznej weryfikacji i jak to młodzieńcze wyobrażenie o byciu żołnierzem zmienia się w konieczność przetrwania w epicentrum piekła. Widziałam to, co działo się w Karbali ponad dziesięć lat temu (prawdziwość przedstawionych faktów potwierdził ppłk. Kaliciak), a czego do tej pory nie widziały i pewnie nie umiały sobie wyobrazić nawet rodziny żołnierzy.

Nie umiem o Karbali mówić z takim spokojem, jak sam bohaterski pułkownik, który nie chce, by go nazywać bohaterem. Nie umiem mówić o "Karbali" tylko w kategoriach filmu. Nie umiem poukładać tego świata, w którym zbyt wiele niewiadomych. Jedno jest tu pewne. Wojna to największe nieszczęście, jakie może zgotować człowiek człowiekowi. I choć historia zna tę prawdę, nie tylko ja nie potrafię powstrzymać zła, które prowadzi do jej wybuchu.

W spotkaniu z pułkownikiem Kaliciakiem wzięła udział młodzież ze szkół w Gorzowie i Sulęcinie. Po filmie zadawała różne pytania, ale mniejszość z nich dotykała sfery ludzkiej. Usłyszała od dowódcy, że trzeba szanować flagę narodową i mundur wojskowy, że żołnierz jest od wykonywania rozkazów, a od decydowania rząd i politycy.

Zwycięski dowódca z Karbali spełnił swoje dziecięce marzenie o byciu żołnierzem. Brał udział w niejednej misji, zdobywając konieczne dla obronności kraju doświadczenie. - Dziś potrafimy więcej. Gdyby wybuchła wojna, damy radę bronić granic od trzech do siedmiu dni. Potem konieczne są rezerwy, których niestety nie ma, bo nie ma zasadniczej służby wojskowej, która - moim zdaniem - powinna wrócić. Może nie w wymiarze dwóch lat, ale np. sześciu miesięcy - mówił w czasie debaty.

Każdy ze spotkania z filmem i jego żywym bohaterem głównym wyszedł z własnymi przemyśleniami i refleksjami. Dla mnie to była lekcja ludzkiej tragedii, takich samych decyzji i wyborów, podejmowanych w sytuacji nadzwyczajnej. "Karbala" to obraz, który pokazuje, jak naprawdę wygląda codzienność wysyłanych na pokojowe misje naszych sąsiadów czy bliskich, o których tak niewiele wiemy. Bo pułkownik Kaliciak był w Iraku nie tylko z żołnierzami z Międzyrzecza. Obok niego - jak mówił - walczyli też gorzowianie, a i on sam kiedyś był jednym z nas. W mieście nad Wartą do dziś ma mieszkanie.

"Karbala" to film, który wżera się w świadomość człowieka przywykłego do spokojnego życia w spokojnym kraju odłamkami pocisków i fragmentami ciał rozszarpanych przez bomby. Pokazuje różne strony rzeczywistości ogarniętej zbrojnymi działaniami, pokazuje nikczemność fanatyków i bezradność ludności cywilnej. Pokazuje wreszcie, jak bardzo powinniśmy nauczyć się cenić to, co mamy, a nie skakać sobie do gardeł o byle bzdurę, bo - jak powiedział ppłk. Kaliciak - wojna uczy odróżniania tego co ważne, od spraw błahych i nieistotnych.

Dobrze by było, żebyśmy nauczyli się tego odróżniania bez konieczności udziału w wojnie.

Hanna Kaup
redaktor naczelna/wydawca

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Oni tu zostają

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym ... <czytaj dalej>

Pielgrzymki

Tegoroczna piesza pielgrzymka powołaniowa odbędzie się w sobotę w sobotę 27 kwietnia. Wyjście pielgrzymki na trasę z Paradyża do Rokitna nastąpi ... <czytaj dalej>

200 lat dla pani Zofii

Nieczęsto zdarza się, aby tradycyjnie śpiewane „sto lat”, z racji chwili, modyfikowano w sekwencji życzeń na lat „dwieście”. Tak właśnie ... <czytaj dalej>

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

W podstawówce w 6 klasie jezdziłem niezle na deskorolce, pewno do dzisiaj potrafię. <czytaj dalej>

Sorry, ale na co komuś w wieku 50 lat seskorolka. Jak był kort tenisowy w Parku Kopernika wybudowany w czynie społecznym to pózniej korzystali z t <czytaj dalej>

Dobrze! Bo wiele dobrych koncertów w tym sezonie.
Również w Sali Kameralnej. Także autorskie, naszych filharmoników. Wczoraj np. występ dw� <czytaj dalej>

Jest tak bo zdurnieliśmy..... <czytaj dalej>

Tę kwestię reguluje kościół katolicki
Nauczy się by wybierać dobro.

Ale feministkom temat jest obcy i stąd lewica czyli opieku <czytaj dalej>