22 marca. „Jak po Benedykcie ciepło, to i w lecie będzie piekło”, jest więc szansa na upalne lato. Temperatury dzienne systematycznie rosną i ma tak być aż do weekendu. Potem, wraz ze zmianą czasu (oby ostatnią) ma się znowu nieco ochłodzić. Może to nawet i lepiej? Poodpoczywamy dni parę w domowym zaciszu, przestrajając przy okazji organizm na czas letni.

Aura sprzyja w tym roku także rolnikom („Po Benedykcie zwieź na rolę wnet jęczmień, grochy i cebulę”). Część pól już się zazieleniła, na innych praca wre, aż się kurzy. Dosłownie!

Prawie wszystkie dzisiejsze święta są związane z wodą – Światowy Dzień Wody, Dzień Ochrony Bałtyku i Międzynarodowy Dzień Foki. One z pewnością nie wymagają żadnych dodatkowych wyjaśnień, więc honoruję je wspólnym zdjęciem przedstawiającym wody Bałtyku, w których także można spotkać foki (nawet je fotografowaliśmy na wolności), natomiast odrobinę więcej czasu poświęcę… bawarskim naleśnikom.

Dzień Bawarskich Naleśników zwyczajnie mnie zaintrygował. Chociaż otaczają mnie prawdziwi naleśnikożercy, tego rodzaju placuszków jeszcze nie degustowałam. Anegdota głosi, że po raz pierwszy podano je dbającej o linię austriackiej cesarzowej Elżbiecie Bawarskiej, którą bardziej znamy jako Sisi. Sporządzony na jej prośbę lekki deser skrytykowała jako zbyt tłusty, jednak rozsmakował się w tym „głupstwie” jej małżonek, sam cesarz Franciszek Józef I. Takim sposobem porwany na kawałki i posypany cukrem pudrem lub podany z konfiturą naleśnik trafił na stałe do cesarskiego menu, a potem na stoły jego poddanych.

Ponieważ Austriacy na „głupstwo” mówią „schmarrn”, naleśnik zyskał miano cesarskiego głupstewka – „Kaiserschmarrn”. Jest bardzo popularny w Austrii, Niemczech, Słowenii i Węgrzech. „Naleśnik bawarski” to jego drugie imię. Pierwszym jest „naleśnik cesarski”. A w ogóle to bardziej pieczony omlet, niż smażony naleśnik, więc naprawdę nie rozumiem, dlaczego cesarzowa Sisi uznała go za nazbyt tłusty.

Tekst i foto Maria Gonta