Gontowiec Podróżny BLOG

Z Jægerspris bardzo już blisko do Kulhuse, niewielkiego miasteczka portowego na krańcu półwyspu Hornsherred.

Hornsherred głęboko wcina się pomiędzy dwa zelandzkie fiordy: Isefjord i fiord Roskilde (Roskilde Fjord). Mniej niż 10 minut trwa podróż promem M/F Columbus pomiędzy Kulhuse a Sølager, znajdującym się na sąsiednim półwyspie Halsnæs, ale prom pływa tylko od kwietnia do października.
Sølager jest dziś częścią Hundested. Aby zimą dostać się stąd do Kulhuse, trzeba pokonać 45 km zamiast niecałych ośmiu, pokonując fiord Roskilde po zwodzonym moście we Frederikssundzie. Latem zresztą też wybieramy tę drogę, bo prom do tanich nie należy, a przy trasie jest tyle ciekawych miejsc.

Zimą w Kulhuse jest bardzo spokojnie. Mało kto zajeżdża tutaj o tej porze roku, oczywiście oprócz mieszkańców. Nawet pług śnieżny spotkaliśmy przed miasteczkiem, wracając już stamtąd do Hundested. Można powiedzieć, że historia miejscowości zaczyna się na dobre w 1633 r., kiedy król Chrystian IV zadecydował o budowie w tym miejscu portu, z którego można będzie transportować drewno oraz węgiel drzewny. Do nadzorowania transportów zatrudniony został człowiek trudniący się jednocześnie wypałem owego węgla, a jego dom, czyli dom węglarza, to po duńsku kulhus. Dzisiejsza nazwa miasteczka nawiązuje więc idealnie do jego historii.

Obecnie port jest również przystanią jachtową, posiada też ciekawą platformę widokową w kształcie połowy statku – z bukszprytem („dziób” żaglowca), masztem, kompasem i sterem. Z jej dziobu doskonale widoczny jest port w Lynæs i ujście Isefjordu do zatoki Hesselø. Platformę nazwano Stumpede Dorette na cześć jednego z pierwszych statków transportujących w XVII w. drewno z Nordskoven. Kolejna platforma, znajdująca się obok miejsca, skąd wypływa prom Columbus – mniejsza i zakończona schodami – przez cały rok służy amatorom kąpieli. Kiedy my chowaliśmy się za barierą chroniącą przed zimnym wiatrem, podjechał samochód, z którego wysiadła pani w długim do ziemi płaszczu. Jak się okazało pani pod płaszczem miała jedynie strój kąpielowy… ani chybi należała do fjordrejerne, czyli krewetek fiordowych. To taka miejscowa nazwa morsujących w fiordzie mieszkańców.

Pomimo wycinki drzew prowadzonej od XVII w., pomiędzy Kulhuse a Jægerspris nadal rozciąga się spory obszar leśny. To wspomniany Nordskoven (Las Północny). Gdzieś w tym zielonym kompleksie rośnie jeszcze, ciągnąc chyba resztkami dębowych sił, stareńki, przysadzisty, grubaśny drzewulec – Kongeegen. Jest to najstarszy i najgrubszy dąb w Danii. Wiek i siły natury dość mocno go już okaleczyły, odnotowano jednak, że miał niebagatelny obwód – 14 m przy wysokości 17 m. Jak to się mówi, łatwiej go było przeskoczyć, niż obejść, tym bardziej że w dawnych wiekach teren wokół niego był mocno podmokły. Krąży opowieść, jak to w pustym pniu wielkiego drzewa Fryderyk VII i hrabina Danner szukali schronienia przed burzą podczas jednej z konnych wycieczek. Mieli się w nim schronić razem z wierzchowcami, może dlatego nazwano go Królewskim Dębem? Chociaż dziś wygląda jak rozchylona muszla, nadal z jednej strony pnia wyrastają żywe gałęzie.

Nieopodal rosły jeszcze dwa podobne jemu drzewiska – Storkeegen (Dąb Bociani) i Snoegen (Dąb Poskręcany). Niestety, są już martwe. Wiek Kongeegena szacuje się na 1500-2000 lat. Poskręcany przeżył 600 lat, a jego pień nadal budzi respekt, przypominając fantazyjną rzeźbę (oglądałam zdjęcia, więc wiem). Dąb Bociani – ok. 800-letni – ostatnią żywą gałąź stracił w 1980 r. Nazwano go tak, ponieważ w 1848 r. został przez Petera Christiana Skovgaarda uwieczniony na obrazie razem z parą gniazdujących na nim bocianów.

Próbowaliśmy dotrzeć do dębów już kilka razy, zawsze wracając z kwitkiem. W Nordskoven wytyczono sieć dróg i dróżek, część obszaru zajmuje królewski poligon wojskowy, dostęp – choć ograniczony – jednak jest i skoro drzewulce trwają już taki szmat czasu, to może poczekają i na nas? Wtedy zapewne obejrzymy i kolejną z leśnych ciekawostek – królewski pawilon myśliwski zbudowany dla Fryderyka VII w 1857 r. To tylko drewniana wiata, kilka słupów z dachem krytym strzechą, ale wieść niesie, że stoły i ławy pod tą strzechą pochodzą z czasów budowy pawilonu i w dodatku pokryte są siateczką podpisów, wśród których wiele pochodzi z przełomu XIX i XX w.

Maria Gonta
foto Gontowiec Podróżny


Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Przebudują Ikara

Przetarg na przebudowę ostatniego etapu ulicy Ikara rozstrzygnięty. Kolejna osiedlowa uliczka zostanie w pełni przebudowana. Nowa nawierzchnia ul. Ikara ułatwi codzienne ... <czytaj dalej>

Oni tu zostają

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym ... <czytaj dalej>

Pielgrzymki

Tegoroczna piesza pielgrzymka powołaniowa odbędzie się w sobotę w sobotę 27 kwietnia. Wyjście pielgrzymki na trasę z Paradyża do Rokitna nastąpi ... <czytaj dalej>

200 lat dla pani Zofii

Nieczęsto zdarza się, aby tradycyjnie śpiewane „sto lat”, z racji chwili, modyfikowano w sekwencji życzeń na lat „dwieście”. Tak właśnie ... <czytaj dalej>

«	maj 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

A synowiec tam po co w radzie miasta skoro nie chodzi na sesje.
Paluch po tak durni mieszkańcy wybrali
Jeszcze wierchowicza brakuje tylko d <czytaj dalej>

Grochówki żadnej tam nie widziałem tylko długa kolejkę po watę cukrową.
Nowy wojewoda nowe porządki.
<czytaj dalej>

Nie ma w Polsce wojska. Piknik 3majowy tylko to dowiódł żadnego czołgu ja płaci grunwaldzkim, bo wszystkie oddaliśmy Ukrainie. 2 taki i 2 Pilice <czytaj dalej>

a w gryfinie była super zabawa <czytaj dalej>

Obchody na "bogato". Już nawet nielegalne, za "tamtej" Polski były z atrakcjami.
Jakieś orkiestry, występy, tance, a tu <czytaj dalej>