11 marca. Mimo że trwa jeszcze astronomiczna zima a nocny mróz nie odpuszcza, pierwsza z pięciu sióstr Wiosen jest z nami już od pierwszego marca. To wiosna meteorologiczna. Potrwa równe trzy miesiące. Skończy się 31 maja. Należy do pór roku ustalonych na potrzeby meteorologów i klimatologów. Wprowadzono je do użytku (jeżeli można to tak nazwać) w celach naukowych, aby ułatwić porównywanie danych z tego samego okresu. Ten rodzaj pór roku jest całkowicie niezależny od natury i warunków pogodowych.

Oprócz meteorologicznej mamy jeszcze wiosnę astronomiczną, fenologiczną, kalendarzową i termiczną. Wszystkie cztery wydają się być tuż tuż. W tym roku astronomiczna przyjdzie do nas 20 marca, kalendarzową powitamy dzień później. O termicznej będziemy mogli mówić, kiedy średnia dobowa temperatura przez co najmniej pięć dni utrzyma się na poziomie powyżej 5°C, a z fenologiczną (wczesną) wiosną mamy do czynienia w momencie pojawienia się pierwszych liści brzozy brodawkowatej. Zaraz po niej powinny się ruszyć buki zwyczajne, dęby szypułkowe i klony zwyczajne.

Brzozy wprawdzie jeszcze śpią (przyglądam się im codziennie), ale za to coraz częściej widujemy stada czajek, a wczoraj ucieszyły nasze oczy żółciutkie kwiatki derenia jadalnego.

W zachodniej części kraju na polach widać ruch. Mądrości ludowe upominają rolników stanowczo: „W marcu, choć słota, rzucaj zboże do błota”. Skoro tegoroczna aura jest przynajmniej na razie słoneczna, zdecydowanie można sięgać do bardziej szczegółowych wytycznych, a te wskazują, że zacząć trzeba już dziś: „Benedykt groch w polu sieje, Wojciech (23.04) do owsa się śmieje, Stanisław (08.05) len ma w pamięci, a Filip (01.05) do tatarki nęci”.

Kolejne przysłowie nieco w instrukcji miesza, bowiem w miejsce majowego Stanisława wstawia kwietniowego Marka: „Benedykt w pole z grochem, Wojciech z owsem jedzie, Marek (25.04) ze lnem, a Filip tatarkę wywiedzie”, jednak pozycja siewcy grochu dla dzisiejszego Benedykta pozostaje niezmienna.

Ponieważ dzisiaj świętują także sołtysi, najlepszą ilustracją dla tego święta będzie odsłonięty w 2003 r. w Wąchocku pomnik nawiązujący do krążących o tym miasteczku dowcipów. Wąchock to jedyne bodaj miasteczko, w którym oprócz sprawującego władzę burmistrza urzęduje także wybierany co cztery lata honorowy sołtys.

Postać na pomniku posiada trzy ważne atrybuty władzy – teczkę, telefon komórkowy i… koło od wozu. Jak wiadomo z dowcipów, wąchockim sołtysem mogła zostać tylko osoba, w której dom uderzyło puszczone z górki koło. Kilkanaście innych dykteryjek umieszczono na płytach wmurowanych w miejską „Aleję Humoru” rozciągającą się wzdłuż pobliskiej ścieżki spacerowej.

• Dlaczego w Wąchocku konie chodzą w gumiakach? Żeby asfaltu nie porysowały.
• Dlaczego w szkole w Wąchocku zamurowano okna ? Bo sołtys robił wieczorówkę.
• Dlaczego w nocy do Wąchocka nie można niczym dojechać? Bo sołtys zwija na noc asfalt.
• Dlaczego mieszkańcy Wąchocka trzymają żarówki w zębach? Żeby wyrażać się jasno.
• Dlaczego mieszkańcy Wąchocka chodzą w białych butach? Żeby nie zostawiać śladów na śniegu.
• Dlaczego w Wąchocku wiąże się krowom supły na ogonach? Żeby nie pouciekały między sztachetami.
• Dlaczego w Wąchocku o północy wyłączają oświetlenie ulic? Bo ludzie muszą kiedyś prowadzić interesy na czarnym rynku.
• Dlaczego w Wąchocku ludzie chodzą w kaskach? Bo zerwała się lina od dzwonu i kościelny rzuca kamieniami.