7 marca należy do dni posiadających własne przysłowia, a te dedykowane są św. Tomaszowi z Akwinu. Może się to wydawać cokolwiek dziwne, bowiem tego akurat świętego wspominaliśmy już 28 stycznia. Szkopuł tkwi w przeprowadzonej w 1969 r. reformie kalendarza liturgicznego, która Tomaszowe święto przeniosła w dogodniejszy obchodom czas, gdyż ten marcowy termin, obchodzony w rocznicę jego śmierci (07.03.1274), niemal zawsze wypadał w okresie wielkopostnym.

To właśnie z pierwotnej daty wzięło się powiedzenie „Na święty Tomasz dzień się z nocą sili. Mniej nocy, więcej dnia będzie już po chwili”. Także na podstawie siódmomarcowej aury nasi przodkowie wróżyli „Jaka pogoda Tomaszowa, taka będzie i majowa”.

Do wielkopostnych zwyczajów mogą się również odnosić trzy kolejne porzekadła: „Na św. Tomasza gotuje się w garnku kasza”, „Mawiał św. Tomasz: jedz doma co masz, a u ludzi coć dadzą” i „Dla św. Tomka zostanie się kromka”.

Chociaż dziś już poniedziałek, warto wiedzieć, że dokładnie 1701 lat temu – 07.03.321 – rzymski cesarz Konstantyn I Wielki wydał edykt ustanawiający niedzielę dniem wolnym od pracy, skracając jednocześnie tydzień z ośmiodniowego do dni siedmiu.

Dla fanów świąt kulinarnych dzisiaj Dzień Płatków Śniadaniowych, a dla wszystkich razem i każdego z osobna – wyciągnięte z lamusa zdjęcie czarki austriackiej. Na tegoroczne czerwone ślicznotki jeszcze nie natrafiliśmy, ale przełom lutego i marca to czas, kiedy te wczesnowiosenne grzyby już się pojawiają.

Z uwagi na przyciągającą wzrok barwę niektórzy nazywają je grzybkowymi krokusami. Nazwa „czarka” też chyba nikogo nie dziwi, bo one naprawdę przypominają swoim kształtem miseczki dla krasnoludków. Na stronie Nadleśnictwa Bogdaniec znalazłam informację, że przy odrobinie szczęścia i w podgorzowskich lasach można na nie natrafić.

Nie rosną na ziemi, tylko na butwiejących gałęziach drzew liściastych. Szczególnie lubią drewienka przykryte listowiem. Preferują środowisko wilgotne. Tę ze zdjęcia i jej towarzyszki upolowaliśmy w ubiegłym roku w Puszczy Białowieskiej.

Tekst i foto Maria Gonta