6 marca. Za oknem brak porannej przejrzystości. Wstążka Warty na horyzoncie bladziuchna bardzo, ledwie widoczna w dzisiejszych szarościach, ale przychmurzone niebo zagwarantowało nam dzisiaj odrobinę wyższe temperatury. Słupek termometru nie oddalił się zbytnio od zerowej kreski (-2°C). Synoptycy twierdzą, że nocne ochłodzenie potrwa jeszcze jakiś czas, a temperatura może wtedy spadać nawet do -10°C. No cóż, „Czasem i w marcu zetnie wodę w garncu”.

Jak mówi przysłowie „Niewielkie to święto, po ostatkach niedziela”, niemniej warto je wykorzystać na jakiś krótki bodaj oddech w plenerze, oko w oko z dziką przyrodą. Na takie spotkania wcale nie trzeba wybierać się daleko. My mamy szczęście mieszkać w mocno zalesionym obszarze kraju, na okrasę posiadając jeszcze mnóstwo jezior, cieków wodnych oraz jako wisienkę na torcie – Park Narodowy Ujście Warty.

Ten ostatni wprawdzie z powodu rozlewisk jest o tej porze roku trudniej dostępny, ale i tam można znaleźć miejsca do przebycia suchą stopą. Polecam wędrówkę Kamieńską Groblą czy Żółtą Drogą po Polderze Północnym. Rozległy płaski teren z widokiem na malowniczą morenę czołową z jednej strony i „ryżowe poletka” z drugiej zachwyca już sam w sobie, a jeżeli spotkacie przy okazji – jak my wczoraj – gromady czajek, to po prostu nie chce się ruszać dalej.

Czajki to nie wszystko. Trafiło nam się ogromne stado saren. Odpoczywały bezpieczne dość daleko, jednak ciągle w zasięgu wzroku. Spektakularne zjawisko. Równie zachwycające jak oglądane przed tygodniem (i wcześniej, w połowie stycznia) setki żurawi na Żurawiej Łące. Czasami w polu widzenia przebiegnie lis lub przekica zając… a jak już znudzą się szerokie przestrzenie, zawsze można zajrzeć do niewielkiego parku dendrologicznego w Mościcach (Mościce Park Dendrologiczny PTTK). Kwitnie tam już wawrzynek wilczełyko, są krokusy, przebiśniegi, śnieżyce i ciemierniki w dwóch barwach.

Chociaż zima nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa, wiosna czeka za progiem, coraz wyraźniej przestępując z nogi na nogę. Warto przy niedzieli wybrać się na poszukiwanie jej śladów.

Tekst i foto Maria Gonta
Fotografie poniżej Hanna Kaup