Hanna Kaup BLOG

Dziś będzie o moich nominacjach do nagrody Ale Sztuka! Ale inaczej.

A – jak Adam
O Adamie Bałdychu pisałam rok temu. I ten rok, który minął, tylko potwierdza, że Adamowi należy się tegoroczny największy wykrzyknik. Tak duży, jak jego smyczek, którym wygrał z Miką Urbaniak świąteczne „Let it snow”. Więc Adam bezwzględnie.

B – jak Beata
Nie mogę być na tym spotkaniu. Takie życie. Czasami muszę z czegoś rezygnować i czasami coś się nie udaje. Jest 19 stycznia. 17.15. Miałam prowadzić wieczór poetycki z Beatą Patrycją Klary. Siedzę w pociągu. Niepierwsza to moja podróż z tą młodą gorzowską poetką. Podróż duchowa.

Zaczęłyśmy się osiem lat temu – żeby użyć poetyckiego stwierdzenia. Byłam młodsza. Ona – bardzo młoda. Koniecznie chciała wydać tomik poetycki. I wydała go. „Witraże”. Tak się nazywał. I tyle z niego pamiętam. Napisałam jej pierwszą recenzję. Takie słowo wstępne. Ludzie mówili, że ładne. I pamiętam przeczucie, że ta młoda – trochę zbyt pewna siebie dziewczyna – do czegoś w poezji dojdzie. Inni tego przeczucia nie podzielali.

Mijały lata. Co jakiś czas dochodziły mnie informacje, że Beata Patrycja Klary w konkursach literackich zdobywa wyróżnienie, drugie czy pierwsze miejsca.

Pod koniec minionego roku poprosiła, bym poprowadziła spotkanie z nią. Podrzuciła elektroniczną wersję „Zabawy w chowanego”. I choć byłam zmęczona, chłonęłam rzecz o ostateczności, o odejściu jej ojca, o Tanatos, niemal z wypiekami na twarzy. Zachwyciła mnie. To nie była już ta sama zbyt młoda dziewczyna. Czytałam dojrzałą poetkę, która precyzyjnie nazywa stany, nad którymi zwykle się rozwodzimy, dojrzale spogląda na człowieka, z którym dzieli nas tylko czas, celnie dotyka świata, który otacza.

Przed pełnym tekstem „Zabawy…” dwa cytaty: pierwszy z Jana Kochanowskiego, drugi z BPK.
W historii literatury polskiej nie było dotąd nikogo, kto dorównałby żałobnej twórczości Kochanowskiego. Teraz jest. Ta zbyt pewna siebie, za młoda dziewczyna, stworzyła rzecz, do której chce się i trzeba wracać.

Doskonale pisze o niej Krzysztof Szymoniak z Uniwersytetu Adama Mickiewicza: „Zabawa w chowanego” nie jest zbiorem ckliwych wierszyków pisanych przez Autorkę po śmierci ojca. „Zabawa w chowanego” nie jest udawaniem (ze łzami w oczach), podmiot liryczny mocuje się z Bogiem (jeżeli jest) i oswojoną już śmiercią. „Zabawa w chowanego” nie jest nawet zbiorem typowych wierszy lub typowych nie-wierszy (także w sensie zapisu graficznego), bo trudno te szerokie frazy, te mądre treny wypełnione zwięzłą prozą poetycką, nazwać wierszem białym. „Zabawa w chowanego” nie jest naiwną grą z kulturowym stereotypem, grą w cierpienie, grą w samotność. „Zabawa w chowanego” zaskakuje, oczyszcza, zatrzymuje wzrok, uruchamia myślenie, prowokuje, zachwyca. Autorka tej książki zasługuje na naszą i waszą uwagę, a jej książka zasługuje na uważnego czytelnika.”

Dlatego właśnie, nie tylko za ten tom, ale też liczne nagrody, które dostała za swoją twórczość w ostatnich latach, Beata Patrycja Klary zasługuje na wykrzyknik Ale Sztuka!

Tak sobie wyobrażam, że gdyby teraz Adam stworzył muzykę do jej teksów, powstałoby coś szczególnego. Kolejny projekt, którym można by skłonić do refleksji nie tylko w okolicach święta zmarłych.

C – jak Ci, którym się CHCE
Ostatni wykrzyknik przyznałabym tym wszystkim, którym się CHCE. Którzy nie są dotowani, ale sami dotują albo siebie dają innym. Takim kochającym kulturę inaczej, całymi sobą.

Wśród nich wymieniłabym niestrudzoną Barbarę Schroeder, która – choć odeszła na emeryturę – znalazła nowe miejsce dla swoich Zapieckowiczów i jedenasty rok organizuje wtorkowe spotkania.

Nagrodziłabym także Stefana Piosika. Bez jego finansowego wsparcia nie ujrzałyby dziennego światła liczne wydawnictwa czy programy, nie odbyłyby się wernisaże, nie zyskałby nowego życia stary kościółek w Rudnej.

Wreszcie tym wspólnym wykrzyknikiem ludzi, którym się CHCE, wyróżniłabym Marka Piechockiego. Za jego wydawnicze własne perełki, za umiłowanie muzyki i felietony jej poświęcone. Wreszcie za opinio-recenzje z różnych wydarzeń, pisane z potrzeby serca.

Konkurs Gazety Wyborczej trwa. Nie wszyscy wygrają, ale warto pisać o wszystkich, którzy tworzą naszą kulturę.

Hanna Kaup

Dodaj komentarz:

Komentarze:

200 lat dla pani Zofii

Nieczęsto zdarza się, aby tradycyjnie śpiewane „sto lat”, z racji chwili, modyfikowano w sekwencji życzeń na lat „dwieście”. Tak właśnie ... <czytaj dalej>

Oni tu zostają

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym ... <czytaj dalej>

Pielgrzymki

Tegoroczna piesza pielgrzymka powołaniowa odbędzie się w sobotę w sobotę 27 kwietnia. Wyjście pielgrzymki na trasę z Paradyża do Rokitna nastąpi ... <czytaj dalej>

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Zlikwiduje się wszelkie dyktaty i nakazy unijne, cofnie się unijne imunitety, bo za dużo zasłaniają. Generalnie unia przestanie mieć cokowliek <czytaj dalej>

Jedni mówią , że życie zaczyna się po "pięćdziesiątce", a inni że dopiero po drugiej.
Wszystkiego dobrego Pani Zofio ... <czytaj dalej>

Język taki a nie inny dla podkreślenia bezsilności. Mam dokładnie takie samo zdanie. Zakleilismy się w skorupie narodowej martylologii i nie wyle <czytaj dalej>

Jeżeli zapotrzebowanie na takie odruchy "narodowościowe" rośnie, znaczy że w społeczeństwie coś się psuje. Staje się sfrustrowane, <czytaj dalej>

Gumofilce na traktory i do Warszawy. Żoliborz wam pomoże. <czytaj dalej>