Rozmowa z Marzeną Wieczorek, odtwórczynią roli w monodramie „Krzyk”

27 marca, z okazji 50. Międzynarodowego Dnia Teatru, Marzena Wieczorek przedstawiła na Scenie Letniej Teatru im. J. Osterwy premierowy monodram Anny Burzyńskiej „Krzyk”. Muzykę do przedstawienia napisał Robert Kanaan, a sztukę wyreżyserował Andrzej Pieczyński.

Pokazujesz na scenie szalenie trudny temat. Jak aktor podejmuje decyzję, żeby podjąć się takiego wyzwania?
– Ja jestem bardzo emocjonalna. I tak podeszłam do tematu. Najpierw mnie to przeraziło, a potem uznałam, że to świetny temat do zagrania. Jest przeładowany emocjami, a ja to lubię i stwierdziłam, że trzeba go zrobić. Podeszłam też do tego intuicyjnie. Czułam, że to będzie dobry materiał na zrobienie czegoś ciekawego, ważnego i przerażającego zarazem, co na pewno da to, co w teatrze jest najważniejsze – emocje.

To, co pokazujesz, jest nieprawdopodobne i nie do uwierzenia. Nie przerysowujesz historii?
– Próbowaliśmy to zrobić tak, by pokazać rzecz nieco w krzywym zwierciadle. Są bowiem bardzo różne przypadki osób molestowanych w dzieciństwie, różne ich historie. One popadają ze skrajności w skrajność, każda z nich kończy się zupełnie inaczej. A skrajnym jest przypadek, jaki my tu mamy, w którym bohater kończy jak męska prostytutka. Chcę podkreślić, że w scenariuszu były jeszcze bardzo ostre sceny, ale one zostały wycięte, by tak bardzo nie szokować.

Rozumiem, że spektakl ma spełnić jakąś misję. Do kogo jest skierowany?
– Mam nadzieję, że spełni. Myślę, że jeśli chodzi o widza, to nie wchodzą w grę dzieci od lat siedmiu do 13, chociaż mój bohater mówi czasem językiem sześcio-, a czasami 13-latka. Jak wyczytałam, przypadki molestowania zdarzają się od szóstego roku życia, ale to zbyt drastyczny temat, dla tak małych dzieci. Jednak już wyżej można to pokazać oczom młodzieży. Poza tym, jest jeszcze wiele osób, które do tej pory trzymają takie doświadczenie w sobie, choć są już dorosłe. W informacji o sztuce są dane WHO, że 25 proc. kobiet a dziewięć mężczyzn podlega molestowaniu. Są to dane sprzed dziesięciu lat, ale ja nie jestem w stanie przewidzieć, że tego typu sztuki mogą wpłynąć na zmniejszenie zjawiska. Na pewno trzeba zwrócić uwagę na problem. Może spektakl da to, że jeżeli ktoś jest nim dotknięty, to się przełamie, w jakimś stopniu komuś zasygnalizuje, przed kimś się otworzy. Chodzi o to, by nie brnąć w tej okrutnej tajemnicy i zapalić światełko, pokazać, że trzeba z tej ciemności wyjść.

Monodram to szalenie trudna realizacja. „Krzyk” jest dla ciebie pierwszą tego gatunku.
– Tak. Najpierw się zgodziłam, a potem byłam przerażona i przeklinałam moment, w którym powiedziałam sobie: „Fajnie, dam radę, będę pracować, zrobimy coś dobrego”. W pewnym momencie poczułam taki przerost emocji, byłam tak wyczerpana pracą, że stwierdziłam: „Cholera jasna, po co mi to było?” I nie wiedziałam, czy dam radę. Nie wiedziałam, czy kogokolwiek zainteresuję swoją grą, sposobem mówienia. Miałam naprawdę chwile przerażenia. Poza tym dochodził stres, bo premierę grałam w Dzień Teatru, a ja byłam wizytówką naszego teatru, reprezentowałam kolegów. Doszła więc odpowiedzialność, no i pytałam siebie, po co mi to wszystko? Miałam nawet wizję, że w sposób naturalny łamię nogę i to zostaje odłożone na dolną półkę, okrywa się kurzem i nic się nie dzieje. Byłam przerażona. Zadzwoniłam do koleżanki, która robiła inny przepiękny monodram i ona potwierdziła, że miała te same odczucia. Uspokajała mnie, że będzie dobrze. To dodało mi trochę otuchy. W pracy też koleżanki mnie wspierały, ale to przede wszystkim jest potworna samotność. Koledzy tu obok robili próby w „Makbecie”, a ja sama siedziałam na drugiej scenie, gapiłam się w ścianę i nawet nie wiedziałam, do kogo gadać, bo miałam dużo prób bez reżysera. Siedziałam więc sama i nie wiedziałam, co robię i czy dobrze mówię.

Jak długo trwała ta mordercza praca i co było dla ciebie najtrudniejsze?
– Intensywna – miesiąc, najintensywniejsza – dwa tygodnie, a najgorszy był ostatni tydzień. Ja jestem strasznie emocjonalna, robię sto tysięcy różnych min, wszystko przeżywam za mocno, za bardzo. Zawsze słyszałam uwagi: „Marzena, uważaj, opanuj się, pohamuj emocje, bo rozsadzisz teatr, rozwalisz siebie i mnie”. Reżyser próbował mnie – w takim spektaklu naładowanym emocjami – wyciszyć, uspokoić i powkładać w takie ramy, żeby to miało ręce i nogi. Najtrudniejszym był dla mnie sam początek, bo miałam być radosna, pogodzona z życiem, mieć radosne oczy i uśmiech na buzi. Przez to nie mogłam przebrnąć. Pamiętam próbę, kiedy nie mogłam przejść przez jedno zdanie. Siedzieliśmy nad tym trzy godziny. Reżyser mówił mi, jakie to życie jest piękne, a do tego trudnego tematu doszły jeszcze moje problemy osobiste, więc pytałam siebie, jak, do kogo i po co mam się uśmiechać. Nie mogłam przejść tego początku.

Jak na spektakl reaguje publiczność?
– Miałam publiczność już na drugiej i trzeciej próbie generalnej i na premierze. Powiem szczerze i pochwalę się, że były brawa na stojąco na trzeciej generalnej. Reżyser Andrzej Pieczyński i kompozytor Robert Kanaan przewidywali, że ludzie właściwie będą siedzieli wbici w fotel i z początku chyba nie będą bić braw. I jak wychodzę ze sceny, to się sprawdza. Przez dłuższy czas jest cisza i ja się zastanawiam, czy oni może myślą, że to jeszcze nie koniec spektaklu. Potem słyszę, że to taka reakcja, że oni są wbici w fotel. Po próbach dostawałam esemesy od znajomych, że dalej myślą o mojej sztuce, o tym co zrobiłam, że dalej są przerażeni. Chciałabym, żeby ten monodram nie przeszedł bez echa, emocji i refleksji. Chciałabym by nikt nie przechodził koło tego tematu i koło mnie obojętnie.

Dziękuję.

Dodaj komentarz:

Przebudowa Spichrzowej

Ostatnie przygotowania do rozpoczęcia przebudowy ulicy Spichrzowej. Konsorcjum firm TORMEL i WUPRINŻ, przebuduje ostatni, półkilometrowy odcinek ulicy Spichrzowej. Pierwsze prace ruszą ... <czytaj dalej>

UMCS z Jazz Clubem Pod Filarami

80 lat UMCS w Lublinie z Jazz Clubem „Pod Filarami”. W dniach 14 -17 maja 2024 roku w Akademickim Centrum Kultury ... <czytaj dalej>

Remont schodów

Nowe schody na Piaskach, obok lecznicza zieleń. Rusza remont schodów przy ul. Bohaterów Westerplatte, zejście do ul. Sczanieckiej. Skarpa przy schodach ... <czytaj dalej>

Obchody 900-lecia jubileuszu

W sobotę 11 maja br. w Ośnie Lubuskim odbędą się uroczyste obchody z okazji dziewięćsetlecia ustanowienia biskupstwa lubuskiego. Przygotowania do tej ... <czytaj dalej>

«	listopad 2023					»
P	W	Ś	C	P	S	N
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

O ile tablice edukacyjne i "lecznicza zieleń" podrożą koszty inwestycji?
"... W naszym interesie jest by ten miś był jak najd <czytaj dalej>

Znowu " sami swoi". A wogóle czym oni się zajmują??? <czytaj dalej>

Tak miasto twój wójt sp...ł, że faktycznie rowerem lepiej jeździć, ale powstaje kolejne pole do....nadużyć/?/ Na początek, obowiązkowe kaski <czytaj dalej>

To proponuję jeszcze do każdego roweru, silnik odrzutowy, zestaw Wi-Fi, talerz satelitarny i co tam jeszcze w koszta można wrzucic :-) <czytaj dalej>

Ale pitolenie. Ani słowa o kolejce do "znachora" o bólu w krzyżu, o polityce i innych przyjemnościach wątpliwych u będących starymi l <czytaj dalej>