Zakończyły się XXXVI Gorzowskie Spotkania Teatralne. Od 10 do 16 listopada obejrzeliśmy siedem spektakli. Było różnorodnie, z publicznością, która wypełniła widownię po brzegi. No, może poza jednym. Może nawet najlepszym.

Listopadowe Gorzowskie Spotkania Teatralne to tradycja, która pozwala – jak mówią specjaliści – w najtrudniejszym, bo depresyjnym miesiącu w roku, przeżyć tygodniowe święto. Każdego dnia na scenie Teatru im. J. Osterwy pojawia się inny gość i zabiera widza w swoją podróż. Wielu karnety na nie rezerwuje z rocznym wyprzedzeniem.

W tym roku spotkaniom towarzyszyła myśl przewodnia „marzenie”. I było to marzenie w wydaniu: muzycznym, tanecznym, sensacyjnym, klasycznym i nowoczesnym. Były monodramy, np. Krystyny Jandy (o „Shirley Valentine” pisaliśmy tu: http://www.egorzowska.pl/pokaz,kultura,9606, ) i spektakle wieloobsadowe. Gościliśmy gwiazdy znane ze szklanego ekranu i artystów, którzy wchodzą dopiero na ścieżkę aktorstwa lub grają swoje role na deskach teatrów, których realizacje nie przebijają się do tzw. centrali, których sztuki nie sprzedają się pierwszego dnia, ale którzy pokazują świetne rzemiosło i reżyserię, jak w przypadku „Zielonego Gila” z Teatru im. L. Schillera w Zielnej Górze czy projektu polsko-gruzińskiego „Klasyczna Koprodukcja”.

Krystyna Janda przyznała, że przyjeżdża do Gorzowa jak do rodziny i choć zwykle zaraz wraca do swojego domu, to zawsze znajduje czas na spotkanie z publicznością. Marian Opania, który przyjechał z monodramem „Moskwa-Pietuszki” o miłości, zmarnowanym życiu i straconych marzeniach, po owacjach na stojąco „kupił” sobie publiczność, zatrzymując ją na widowni na czas swojej opowieści i refleksji o aktorstwie, życiowych wyborach i problemach z tym związanych. Nie obeszło się bez aluzji do sytuacji politycznej Polski i do tabloidyzacji życia. Opania pokazał, że drzemie w nim - z pozoru łagodnym człowieku znanym z wielu ról komediowych – prawdziwy bulterier, któremu lepiej nie wchodzić w drogę, bo – jak przyznał poza sceną – jest bezpośredni i potrafi za bezczelność odpłacić bezczelnością. W Gorzowie przedstawił monolog, który jest jego spowiedzią i który zalicza do najważniejszych ról swojego życia, do ról wartościowych, którymi coś załatwia. Odniósł się również do przeszłości, gdy – w sytuacji braku ofert pracy – sam wpadł w czarną dziurę nałogu. I przed nią przestrzegał każdego, kto zaczyna drogę aktorstwa. Gdyby mógł wybierać jeszcze raz, nigdy by już na nią nie wszedł.

Spektaklem, na który bilety sprzedano najszybciej, była „Cudowna Terapia”, projekt Agencji CDN z Karkowa z Dominiką Ostałowską, Dariuszem Kordkiem i Arturem Pontkiem. Wieść o komedii terapeutycznej granej od ponad roku w różnych miejscach Polski rozniosła się lotem błyskawicy i ściągnęła do teatru nadkomplet widzów. Obraz małżeństwa, które przechodzi kryzys, małżeństwa, które trafia do terapeuty i w którym niejeden może przejrzeć się jak w zwierciadle; znane z życia teksty i reakcje aktorów wywoływały salwy śmiechu. I choć w rzeczywistości sztuka odwołuje się do poważnych problemów, do kryzysów w związkach, to ostatecznie ma charakter oczyszczający, a jej zakończenie pokazuje, że owszem – w życiu przybieramy różne role na potrzeby chwili, ale tak naprawdę jesteśmy do siebie podobni i w sytuacjach kryzysu reagujemy tak samo. A cudowna terapia jest możliwa pod warunkiem, że terapeuta nie gra, nie wchodzi w wyuczoną rolę, ale jest prawdziwym człowiekiem.

Po marzeniu o idealnym związku dwojga ludzi na zakończenie XXXVI GST otrzymaliśmy projekt wyjątkowy, polsko-gruzińską „Klasyczną koprodukcję”. Przywiózł ją do nas Teatr im. Heleny Modrzejewskiej z Legnicy i Państwowy Teatr Dramatyczny im. Ilii Czawczawadzego z Batumi. Nad całością reżysersko czuwał znany w Gorzowie Jacek Głomb, który zrealizował tu spektakle o naszym Stilonie i żużlu, a trzy lata temu w czasie spotkań teatralnych pokazał – również w koprodukcji, ale z Macedonią – „Utraconą Odyseję”. Tym razem spektakl jest rodzajem improwizacji, a jego scenariusz powstał na podstawie spotkań Polaków i Gruzinów. Ich rozmowy oraz impresje dały podstawę scenariusza, który spisała również znana z wymienionych wyżej gorzowskich realizacji Katarzyna Knychalska.
Widz ogląda więc wpisane w teatr działania artystyczne ludzi (symbolicznie ubranych w białe i czarne stroje) z dwóch światów, nie tylko oddalonych od siebie ok. 3 tys. km, ale też światów, które mimo podobieństw różnią się. Przede wszystkim różni ich spojrzenie na te same sprawy, historie, wydarzenia. I choć mówimy, że mamy podobne doświadczenie historyczne, wspólne postacie, traumy a nawet narodowe kompleksy, to „koprodukcja” nie tyle obnaża, co właśnie naświetla różnice, by obalać mity. Wypada to i dramatycznie, i komicznie. Choć poruszane tematy są poważne, często bolesne, choć budzą również śmiech, to ostateczny odbiór należy do widza, jego świadomości i wrażliwości.

„Klasyczna koprodukcja” to teatr, który lubię. To teatr zaangażowany, który ma odwagę mówić o tym, co tu i teraz, odwołując się do historii. To teatr ambitny, który dzięki pracy zespołu buduje ze strzępów codzienności, z tego co boli, jest ważne i chce być dobre. To podróżujący teatr opowieści. O tym można było przekonać się również, oglądając swoistą wystawę, którą Jacek Głomb przywiózł ze sobą. Prezentowała najważniejsze spektakle Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy.

„Klasyczną koprodukcję” zobaczyli wodzowie cztery razy w Gruzji i tyleż w Polsce. Po premierze w Legnicy, obejrzeli ją też wrocławianie. Możemy czuć się wyróżnieni, że spektakl trafił do Gorzowa, na którym skończył się projekt. Szkoda tylko, że bilety na ten spektakl nie sprzedały się tak, jak na „Cudowną terapię”. Mam jednak nadzieję, że gorzowski widz zechce przychodzić i na takie spektakle, w których porusza się sprawy ważne, niekoniecznie w lekkiej formie i niekoniecznie tylko realizowane przez agencje czy teatry z Warszawy, Krakowa czy Łodzi.

A już na zakończenie przypominam enty raz, że jeśli ktoś nie dostanie biletów, a naprawdę zechce obejrzeć przedstawienie, śmiało niech idzie do teatru. Tu zawsze znajdzie się dla niego miejsce.

XXXVI Gorzowskie Spotkania Teatralne przeszły do historii. Kolejne dopiero/już za rok. Brawa należą się też za organizację tego przedsięwzięcia nie tylko samemu dyrektorowi Janowi Tomaszewiczowi, ale każdej osobie z teatralnego zespołu. Państwo tego nie widzicie, ale tam praca wre w każdej chwili. Nawet wtedy, gdy siedzimy na scenie i rozmawiamy z gośćmi, przy opuszczonej kurtynie już trwa demontaż scenografii, by następnego dnia życie teatralne mogło toczyć się normalnym rytmem.
Tak więc choć święto za nami, choć aktorzy rozjechali się do swoich siedzib, w pięknie odnowionym Teatrze im. J. Osterwy słychać jeszcze wypowiedziane ze sceny marzenia matki i żony Shirley Valentine, alkoholika Wieni Jerofiejewa, pisarza kryminałów Sidneya Bruhla, małżeństwa Dorków, zakochanej Doni Diany czy Polaków i Gruzinów, którzy chcą myśleć o sobie dobrze. I choć może te słowa zaczną się wkrótce zacierać, to pamiętajcie, że teatr jest od tego, by nieustannie rozbrzmiewały w nim oklaski. Nie czekajcie więc rok na kolejne spotkania. Odwiedzajcie Osterwę częściej.

Hanna Kaup
Foto Ewa Kunicka Teatr im. J. Osterwy

Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Przebudowa Spichrzowej

Ostatnie przygotowania do rozpoczęcia przebudowy ulicy Spichrzowej. Konsorcjum firm TORMEL i WUPRINŻ, przebuduje ostatni, półkilometrowy odcinek ulicy Spichrzowej. Pierwsze prace ruszą ... <czytaj dalej>

UMCS z Jazz Clubem Pod Filarami

80 lat UMCS w Lublinie z Jazz Clubem „Pod Filarami”. W dniach 14 -17 maja 2024 roku w Akademickim Centrum Kultury ... <czytaj dalej>

Remont schodów

Nowe schody na Piaskach, obok lecznicza zieleń. Rusza remont schodów przy ul. Bohaterów Westerplatte, zejście do ul. Sczanieckiej. Skarpa przy schodach ... <czytaj dalej>

Obchody 900-lecia jubileuszu

W sobotę 11 maja br. w Ośnie Lubuskim odbędą się uroczyste obchody z okazji dziewięćsetlecia ustanowienia biskupstwa lubuskiego. Przygotowania do tej ... <czytaj dalej>

«	czerwiec 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Ale pitolenie. Ani słowa o kolejce do "znachora" o bólu w krzyżu, o polityce i innych przyjemnościach wątpliwych u będących starymi l <czytaj dalej>

Starość

Widziałem ją wczoraj

Stała u drzwi werandy

Lewa ręką trzymała laskę
prawą chciała nacisnąć <czytaj dalej>

internat wybudowano dzięki pieniądzom przekazanym z rządu pisu warto podkreslić

podobnie jak szkołę muzyczną i plastyczną przy kwar <czytaj dalej>

korolewicz sie znowu udziela na forum.
jak nie zmiana miasta na bez wualkepe
to z tym lotniskiem wyimaginowanym.

komęt natomiast <czytaj dalej>

Wybuduj se pod blokiem a nie w naczynie lotnisko <czytaj dalej>