Zanim w piątkowy wieczór na teatralnej scenie pojawili się tancerze, ich opiekun Bartosz Bandura odczytał orędzie na Międzynarodowy Dzień Tańca, który przypada 29 kwietnia. Tekst autorstwa Ewy Wycichowskiej nosi tytuł „Ciało myślące i czujące”. (Tekst poniżej).

To było kolejne wydarzenie zrealizowane przez grupę Strefa 2B pod opieką Bartosza Bandury. Tym razem na dużej scenie Teatru im. J. Osterwy w Gorzowie, w piątkowy wieczór zagościł taniec. Niespełna godzinny spektakl nosił tytuł: „Nigdy zawsze teraz” i był swoistą podróżą do dzieciństwa.

„Nigdy teraz zawsze” wymyślił, wyreżyserował i opracował na scenę Bartosz Bandura, który zaprosił widza w czasy dzieciństwa, kiedy marzymy, by dorosnąć, a potem tęsknimy za tym beztroskim czasem. Taneczna podróż poprzez pierwsze życiowe doświadczenia, poznawanie świata, przyjaźnie, odrzucenia, radości i smutki zaprezentowana na minimalistycznej scenie była powrotem do czasów: „Kiedy dziecko było dzieckiem”. I ta fraza z „Ody do dzieciństwa” Petera Handtke stanowiła początkową, środkową i końcową cezurę, powtarzaną przez narratora (w interpretacji Marka Walczaka).

I tak na scenie widzieliśmy dziecko/dzieci, którym do życia wystarcza jabłko i chleb. Oglądaliśmy dziecko/dzieci biegające z uniesionymi rękami, bojące się obcego człowieka, sięgające po czereśnie, ale przede wszystkim bawiące się z innymi dziećmi, tworzące z nimi grupę lub odrzucone.

„Nigdy teraz zawsze” to było wspomnienie czasów, gdy w człowieku kształtują się wzorce, rozwija tożsamość, a wszystko to wpływa na jego późniejsze życie. Autorzy spektaklu pytają: „Czy dziś, pomimo upływu czasu, postrzegamy siebie inaczej? Czym jest poczucie własnej odrębności?” i wyjaśniają: „Nigdy zawsze teraz” to podróż w czasie prosto na podwórko i próba konfrontacji ze stłumionym, minionym "ja".

Jak krótko określić to, co zdarzyło się w piątkowy wieczór na scenie Teatru im. J. Osterwy w Gorzowie? Z pewnością była to godzina powrotu w czasie, godzina zadumy nad życiem i refleksji nad przemijaniem. Piękna, wzruszająca opowieść ciałem, gestem, ruchem.

Reżyseria, koncept, ruch, opracowanie muzyczne: Bartosz Bandura

Wystąili: Paulina Beker, Emilia Bergandy, Ewelina Chruścińska-Jackowiak, Anna Gos, Klaudia Dola, Katarzyna Kaliciak, Wiktoria Łukasik, Marta Karmowska, Maja Powalska, Natalia Skubiszyńska, Patryk Strzykała, Ewa Wardzała.

Wcześniej Bartosz Bandura zrealizował z grupą Strefa 2B spektakl „Znam ciebie za mało”. Czytaj tu:
https://www.egorzowska.pl/pokaz,kultura,11177,

a także „Schowaj mnie w oku”. Czytaj tu:
https://www.egorzowska.pl/pokaz,hanna_kaup,10516,
https://www.egorzowska.pl/pokaz,kultura,11557,

Orędzie na Międzynarodowy Dzień Teatru:
„W tańcu mówimy ciałem, a ono nie kłamie, jest medium trudno poddającym się wewnętrznej manipulacji. Samo z siebie, niejako autonomicznie, opowiada o człowieku – tym najprawdziwszym.

Ludzkie ciało jest najbardziej wyjątkowym tworzywem dostępnym człowiekowi. Jest najczulszym instrumentem, a jego twórczy geniusz nie zależy od wykształcenia czy wieku. Naznaczone „liniami papilarnymi” pojedynczej osoby, a jednocześnie wypowiadające się w uniwersalnym języku całego gatunku - niesie najpełniejszą opowieść o człowieku i łączy nas w swojej różnorodności, będąc fuzją przejawów fizycznych i duchowych, jako forma sztuki jest twórczością człowieka najbardziej elementarną i pierwotną.

W autonomicznej sztuce tańca i chyba w sztuce w ogóle, rolą artysty jest nie tyle tworzyć, co raczej odsłaniać, odczytywać i interpretować rzeczywistość. To wymaga skupienia i pokory. Nasłuchujemy podpowiedzi: jakich używać środków wyrazu, żeby poprzez ciało docierać do prawd istotnych i umieć poddać swoją wizję oczyszczeniu z tego, co ją zaśmieca, co oddziela od prawdy. Taniec ma swój „tekst/idiomy”, którymi dociera do odbiorcy w sposób niewerbalny. Przez instrument, jakim jest ciało, znajduje formę, która najprościej ujawnia wewnętrzne „Ja”. Właśnie osoba tańcząca w akcie tańca, staje się ciałem czującym i myślącym, czasem dotykając duchowości w sztuce.

Ci, pełni odwagi, często niepokorni, poszukujący i nieustający w dążeniu wybierają zwykle drogę pod prąd, aby dotrzeć do tego co w sztuce nowe i krystaliczne, nie tracąc z oczu tradycji. W czasach, w których informacja wraz ze sztuczną inteligencją dominuje nad refleksją, pamięć traci swoją źródłową moc i czasem nieroztropnie bywa traktowana jako obciążenie. Żyjemy w świecie pełnym chaosu, tylko wspólnota dążeń, pragnień, celów może tworzyć taniec pełen energii, który jak kula toczy się i zmienia nas i świat”.

Tekst i foto Hanna Kaup


Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Przebudowa Spichrzowej

Ostatnie przygotowania do rozpoczęcia przebudowy ulicy Spichrzowej. Konsorcjum firm TORMEL i WUPRINŻ, przebuduje ostatni, półkilometrowy odcinek ulicy Spichrzowej. Pierwsze prace ruszą ... <czytaj dalej>

UMCS z Jazz Clubem Pod Filarami

80 lat UMCS w Lublinie z Jazz Clubem „Pod Filarami”. W dniach 14 -17 maja 2024 roku w Akademickim Centrum Kultury ... <czytaj dalej>

Remont schodów

Nowe schody na Piaskach, obok lecznicza zieleń. Rusza remont schodów przy ul. Bohaterów Westerplatte, zejście do ul. Sczanieckiej. Skarpa przy schodach ... <czytaj dalej>

Obchody 900-lecia jubileuszu

W sobotę 11 maja br. w Ośnie Lubuskim odbędą się uroczyste obchody z okazji dziewięćsetlecia ustanowienia biskupstwa lubuskiego. Przygotowania do tej ... <czytaj dalej>

«	sierpień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

To proponuję jeszcze do każdego roweru, silnik odrzutowy, zestaw Wi-Fi, talerz satelitarny i co tam jeszcze w koszta można wrzucic :-) <czytaj dalej>

Ale pitolenie. Ani słowa o kolejce do "znachora" o bólu w krzyżu, o polityce i innych przyjemnościach wątpliwych u będących starymi l <czytaj dalej>

Starość

Widziałem ją wczoraj

Stała u drzwi werandy

Lewa ręką trzymała laskę
prawą chciała nacisnąć <czytaj dalej>

internat wybudowano dzięki pieniądzom przekazanym z rządu pisu warto podkreslić

podobnie jak szkołę muzyczną i plastyczną przy kwar <czytaj dalej>

korolewicz sie znowu udziela na forum.
jak nie zmiana miasta na bez wualkepe
to z tym lotniskiem wyimaginowanym.

komęt natomiast <czytaj dalej>