Czesław Gawlikowski (1899-1984), niezwykła biografia gorzowskiego lekarza.

14 marca minęło dokładnie 40 lat od śmierci dr. Czesława Gawlikowskiego, dyrektora Szpitala Miejskiego w Gorzowie na przełomie lat 40. i 50. Jego niezwykłą biografię przypomniała ostatnio jego wnuczka Marie Gawlikowski-Desjardins mieszkająca we Francji - napisał na portalu społecznościowym dyr. Archiwum Państwowego w Gorzowie Dariusz Rymar.

Wg Wikipedii:
Czesław Gawlikowski (ur. 25 lutego 1899 w Petersburgu, zm. 15 marca 1984 w Łodzi) – polski wojskowy, lekarz i członek ruchu oporu.

Był synem Wiktora i Kazimiery z domu Szening. Najstarszym rodzeństwem Witolda, Wiktora, Zofii, Janusza i Zbigniewa. Dorastał w Petersburgu w rodzinie polskich intelektualistów (jego ojciec był matematykiem). Rodzina pochodziła z Wieliczki pod Krakowem. W latach 1911-1918 uczęszczał do V Liceum w Petersburgu, które ukończył z maturą i złotym medalem (valedictorian).

Gawlikowski był plutonowym w Pierwszej Kompanii Batalionu Szturmowego Piątej Dywizji Syberyjskiej podczas I wojny światowej. W okresie międzywojennym, zdobył wykształcenie w Warszawie (Uniwersytet Warszawski), a następnie praktykował medycynę ze specjalizacją chirurga w Warszawie i Przemyślu (był kapitanem Wojska Polskiego i lekarzem w latach 1937-1939 w 10 Szpitalu Okręgowym). W trakcie II wojny światowej pracował w Szpitalu Powiatowym w Pruszkowie (od 1 stycznia 1940 r. do 30 czerwca 1943 r.), a następnie, po klęsce Powstania Warszawskiego, w którym brał udział, pracował w szpitalu w Legionowie. W 1941 r. wstąpił do Armii Krajowej. W latach 1946-1953 pełnił rolę dyrektora Szpitala Miejskiego w Gorzowie Wielkopolskim, następnie ordynator oddziału chirurgii szpitala w Suwałkach aż do przejścia na emeryturę w 1977 r.

Od listopada 1946 r. do 8 kwietnia 1954 r. był dyrektorem szpitala w Gorzowie Wielkopolskim i ordynatorem chirurgii. 11 grudnia 1951 r. uzyskał specjalizację II stopnia z chirurgii. Po przyjeździe do Gorzowa odkrył, że szpital został doszczętnie splądrowany przez Armii Czerwonej. Placówka, która obejmuje region lubuski i przyległe powiaty województwa szczecińskiego, wymaga poważnych napraw. Zniszczenia są nie tylko strukturalne, ale także prawie całkowity brak personelu, leków i sprzętu. Właśnie w obronie "swojego szpitala" dr Czesław Gawlikowski rozpoczyna nową batalię z aberracjami nowego komunistycznego systemu ochrony zdrowia. Jego praca była systematycznie sabotowana przez sekretarza POP i wydział zdrowia PWRN, zwłaszcza, że jego przekonania, które nie były "poprawne politycznie" jak na tamte czasy, były wszystkim znane. Choć dr Czesław Gawlikowski mocno angażował się w sprawy szpitala, zarówno w zakresie poprawy infrastruktury, jak i obsady kadrowej, podejmowane przez niego działania nie mogły zakończyć się sukcesem ze względu na sytuację polityczną i ekonomiczną. Władze miasta szukały kozła ofiarnego, na którego można by zrzucić winę za zaistniałą sytuację. Naturalnym wyborem był dyrektor placówki. 24 stycznia 1953 r. odbyło się posiedzenie PMRN, którego jednym z tematów była ocena pracy dyrektora szpitala. Pretekstem do odwołania Czesława Gawlikowskiego była odmowa przekazania rzadkiego i niezbędnego sprzętu medycznego szpitala do szpitala w Zielonej Górze. Czesław Gawlikowski pracował również społecznie w nieistniejącym już „Domu Dziecka i Matki” przy ul. Walczaka.

Otrzymał liczne odznaczenia wojskowe i cywilne, m.in. Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Więcej tu: https://pl.wikipedia.org/wiki/Czes%C5%82aw_Gawlikowski?fbclid=IwAR0OzQuR7MyvOKzpAQqJkQqnVMdxNv3edwYchDiIVo4lzyqQALUN4I1H104

Wikipedia