Anna Wojtas ze Skwierzyny jest jedną z Twarzy Lubuskiej Niepełnosprawności.

O projekcie przeczytacie tu: http://www.egorzowska.pl/pokaz,czlowiek,6184,

Pierwsza część historii Ani ukazała się na łamach naszego portalu 18 sierpnia. Przeczytacie ją tu: http://www.egorzowska.pl/pokaz,czlowiek,6250,

Dziś ciąg dalszy:

Przyszłość

Najważniejsza jest operacja. Zaliczka na specjalne soczewki (2,5 tys. zł jedna) została zapłacona. Miała już je dostać ze Stanów, ale okazało się, że ma w oku za płytką komorę i teraz musi czekać na specjalne. Oczywiście, będą droższe. Jak tylko się pojawią, operacja odbędzie się w klinice w Katowicach. Najpierw jedno oko, a później drugie. Poza tym Ania chciałaby się usamodzielnić i pójść do pracy. Może będzie musiała przekwalifikować się i skończyć studia pedagogiczne z kierunkiem artystycznym, żeby uczyć dzieci. - Bardzo lubię z nimi przebywać i pracować, prowadzić zajęcia - mówi.

O jej dziecięcych upodobaniach świadczą prace, które wykonuje. W czasie studiów zrobiła ilustracje do wiersza Juliana Tuwima "Lokomotywa". - To chyba najbardziej ulubione moje "dziecko". Ale cieszy mnie ostatnia praca, którą zrobiłam charytatywnie. To ilustracje do "Niezwykłych bajek", czyli historii o akceptacji dzieci niepełnosprawnych i wykluczonych społecznie. Ten ogólnopolski projekt wygrało Przedszkole Słoneczna Szóstka ze Śremu. Szukali grafika, więc zgłosiłam się. Wysyłałam swoje prace i okazało się, że wybrano mnie - wyjaśnia.

Kiedy rozmawiamy, co chwilę do pokoju wchodzi tata Ani Henryk i pokazuje jej dzieła. - Zostały już tylko kopie, bo wszystkie oryginały poszły na aukcji - mówi z dumą. - To jest głowa konia, tu bohaterowie bajek, a tu mamy cały zbiór artykułów prasowych o Ani. Są dyplomy i podziękowania, są pocztówki ze Skwierzyny.

Anna Wojtas maluje akwarelą, pastelami, olejem, ołówkiem, kredką - właściwie wszystkim. Do zrobienia pocztówek namówił ją wujek Mirek, by mogła coś robić, być potrzebna, bo rok 2014 okazał się dla niej trudny. - Prawie przez dwa lata nie dotykałam ołówka. Czułam się zawiedziona, zrezygnowana, depresyjna. Wyjechałam do siostry w Anglii. Na szczęście, jak wróciłam, to od stycznia tak dużo zaczęło się dziać, że nie mogłam tego ogarnąć. To wszystko za sprawą akcji "Oczy dla Ani". Mało spałam, tak byłam nakręcona jak nigdy dotąd niczym. Jak odbyła się wystawa, to nie wiedziałam, z kim rozmawiam. Stało przede mną 100 osób. To były ogromne emocje - opowiada.

Największym problemem Anny jest czekanie. - Chciałabym pracować, coś robić, mieć zajęcie. Ale nie pójdę do pracy, bo ze względu na wzrok nie mogę ani długo nad czymś siedzieć, ani czytać, ani dźwigać. Na szczęście, ludzie mi pomagają. Pojawiły się drobne zlecenia, maluję jakieś portrety, zrobiłam też projekt ogrodów w Irlandii. Fajnie jest zobaczyć w rzeczywistości swoje pomysły. No i po ilustracjach do bajki pojawiła się oferta zrobienia całego projektu, z tekstami i ilustracjami. To mają być bajki o zdrowej żywności. Będą dostępne w aptekach i sieciach Intermarche. Już sobie układam w głowie, jak to powinno wyglądać - zdradza Anna Wojtas.

Mówi również o braku akceptacji społecznej wobec osób niepełnosprawnych. Doświadczyła tego w czasie pobytu w Anglii od... Polki.
- Pracowałam tam kilka miesięcy na magazynie. Miałam zostać zatrudniona na etat. Niestety, Polka, która była menagerką, powiedziała, że jestem niepełnosprawna. Dostałam wolne. Miałam wrócić za dwa tygodnie, ale odmówili zatrudnienia w obawie, że mogę spaść ze schodów i później ich pozwać do sądu. Teraz nie wiem, co robić w przypadku CV, wpisywać swoją niepełnosprawność czy nie?
Anna Wojtas twierdzi, że nie należy do bardzo odważnych ludzi, ale cały czas uczy się życia i przekraczania nowych granic. Nie może uprawiać żadnej dyscypliny sportowej, ale bardzo lubi jazdę rowerem po lesie. Ostatnio dała się namówić na spływ kajakowy z Bledzewa do Starego Dworku. - Trzy i pół godziny. Bardzo się bałam i długo nie mogłam zdecydować. Jak już weszłam do kajaka, to przerażające dla mnie było pierwsze dziesięć minut, bo się chybotał. Ale zaraz potem lęk minął i było super. Teraz wiem, że najtrudniejszy pierwszy krok, że nie warto się bać, no ale musiałam się o tym przekonać sama - podkreśla.

Tekst i foto Hanna Kaup

Projekt otrzymał dofinansowanie ze środków PFRON przy wsparciu Województwa Lubuskiego – Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w Zielonej Górze i jest realizowany przez Fundację Ad Rem oraz portal prasowy www.egorzowska.pl od lipca do grudnia 2015 r.