Publikujemy tekst Janusza Dreczki, poświęcony Tadeuszowi Szyferowi w pierwszą rocznicę śmierci.

TadziowiSzyferowi
Mistrz zgrabnej pointy.
NIEKTÓRYCH PRZESZKÓD NIE POKONASZ. MUSZĄ POUMIERAĆ.

W niedzielę 24 listopada 2019 roku zmarł Tadeusz Szyfer, o czwartej rano, w gorzowskim hospicjum św. Kamila. W rozmowie na żywo z Cezarym Galkiem, na antenie Polskiego Radia Zachód, ok. godz. 10., tamtego pamiętnego dnia, wspomniałem Tadeusza jako osobę mi bardzo bliską, ale i gorzowianina ponadprzeciętnego. Miał niezwykłą łatwość pisania wierszowanych fraszek lub aforyzmów. Tę niezwykłość ujawniał także w mowie, rozbawiając towarzystwo. Sam szacował, co niektórzy potwierdzali, że napisał ok. 12 tysięcy fraszek, z których opublikowano niespełna 5 tysięcy. Ile ich powiedział, to tak sobie myślę, że statystycznie, gdyby w ciągu dnia powiedział pięć, ale to, tak skromnie licząc, to od ukończenia szkoły średniej, czyli zdanej matury, byłoby ich..., no właśnie ponad 114 tys.!

Prawda to, czy fałsz?
Potrafił w kilku słowach zawrzeć nie tylko głęboką myśl, ale także ciekawy podtekst. Niektórych przeszkód nie pokonasz. Muszą poumierać.”- pisał w jednym ze swoich tekstów.
Tadeusz Szyfer w 1980 roku debiutował u Wieśka Uchańskiego (związanego na swój sposób z Gorzowem) książką „Parę gaf i paragraf” (Wydawnictwo „Iskry” Warszawa 1980r.). Kolejne książki były zawsze o oryginalnych tytułach: „Moje wyboye, czyli prawdy małe dla dojrzałych”, „Wolne igraszki na 102 fraszki, czyli pikantne dania do wyśmiewania”, „Fraszka prawdę ci powie, czyli Prawie biała księga”, „Łeb w łeb – turniej satyryków” (wspólnie z Janem Grossem), „Jaja z PiS-anek” oraz najnowsza, wydana w 2015 r., „Moje zmyślenia raczej dla dorosłych”.

Prawda to, czy fałsz?
Jego wierszowane fraszki i aforyzmy były włączane do ogólnopolskich antologii, np. „Żądło i miód mądrości” (Wydawnictwo Ossolineum 1984 r.), „Dwa wieki fraszki polskiej” i „Fraszki z żądłem (rządem)”, „Aforyzmy polskie” (Wyd. Antyk 2001 r.), „Fraszki polskie” (Wyd. Kęty 2002 r.), „Potęga myśli – księga aforystyki polskiej XXI wieku”, (Katowice 2002 r.) „Księga aforyzmów” (Warszawa 2004 r.).Także często publikowane były w lokalnych gazetach: w Ziemi Gorzowskiej, w Głosie Gorzowa, Gazecie Lubuskiej, ostatnio w Pegazie Lubuskim. Także w prasie ogólnopolskiej np. w Przekroju, Szpilkach, Gazecie Krakowskiej. Jego utwory tłumaczone były na niemiecki, francuski, ukraiński.

Prawda to, czy fałsz?
Pod koniec listopada, wobec zbliżającego się adwentu i świąt Bożego Narodzenia, tradycyjnie już nieco inaczej zaczynamy myśleć o upływającym życiu. W ubiegłym roku na ten czas nałożyło się odchodzenie Tadeusza do innego życia. Przed pogrzebem, z myślą wspominającą Przyjaciela, napisałem krótki list. Zresztą przeczytałem go przy urnie zmarłego.

List do Tadeusza
Drogi Tadziu
Przed Bożym Narodzeniem
przed pierwszym adwentowym porankiem
odkrywamy w sobie,
swoją wiarę w siebie i w innych,
ale nade wszystko w Boga.

Prawda to, czy fałsz?
Nienapisana fraszka
zapomniany aforyzm
nieobśmiany humor
trafiły do kosza, czy może na półkę?

Prawda to, czy fałsz?
Wiarę, wiarę po prostu mamy?
Nawet wtedy gdy kapłan umiera
za ścianą pokoju pogardy swego druha
zapamiętałego w pogoni za życiem wiecznym.

Prawda to, czy fałsz?
A przyjaciel, przyjaciel na którego pomoc bardzo liczysz
nie tylko nie pomaga, ale unika pomocy zawodzi i zwodzi
i to wtedy gdy sprzysiężeń jest więcej niż złych bytów
niezaprzysiężonych uśmiechów, rozdmuchanych wzruszeń.

Prawda to, czy fałsz?
Prawda, tak to prawda. Wiara w nas się rodzi
z Narodzeniem Bożym; i nadzieja, i miłość
w chwale, i na wysokościach, i na ziemi
i wśród ludzi, niech się stanie, niech się tak stanie.
No właśnie: prawda to, czy fałsz?

Prawdą jest, tak prawdą jest to, co Tadeusz pisał:
„Niektórych przeszkód nie pokonasz. Muszą poumierać.”
„Różnie toczą się losy. Czasem – zataczają!”
„Ludzie mają skłonności matematyczne i zawsze na coś liczą.”
„Ukłon jak medal ma dwie strony.”
„Wymowny wie co powiedzieć, mądry – co przemilczeć.”
Prawdą też jest to, co napisał Jerzy Grodek:
„Uśmiecha się Tadziu zza chmurek, tę fraszkę popełnił Jurek!”

Tak też wspominamy Tadeusza z Jurkiem Grodkiem, który zaledwie kilka dni temu, przypomniał swoje Aferyzmy sprzed 25 lat, z Małgosią „Szyferantką”, żoną dwojga nazwisk Goździewińską-Szyfer, jeszcze kilkoma przyjaciółmi, większą grupą znajomych. Naszym zbawieniem jednak jest istnienie: w pamięci, w słowie mówionym i pisanym, na fotografii i miejscu spoczynku. To jest po prostu nasza kultura, a Tadeusz jest znaczącą częścią dziedzictwa kultury naszego miasta, regionu i kultury narodowej.

Janusz Dreczka

Dodaj komentarz:

Komentarze:

200 lat dla pani Zofii

Nieczęsto zdarza się, aby tradycyjnie śpiewane „sto lat”, z racji chwili, modyfikowano w sekwencji życzeń na lat „dwieście”. Tak właśnie ... <czytaj dalej>

Oni tu zostają

„Zostaję!” to hasło nowej kampanii promującej Gorzów, która ma zwrócić uwagę na zalety naszego miasta, dzięki którym jest ono doskonałym ... <czytaj dalej>

Pielgrzymki

Tegoroczna piesza pielgrzymka powołaniowa odbędzie się w sobotę w sobotę 27 kwietnia. Wyjście pielgrzymki na trasę z Paradyża do Rokitna nastąpi ... <czytaj dalej>

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Zlikwiduje się wszelkie dyktaty i nakazy unijne, cofnie się unijne imunitety, bo za dużo zasłaniają. Generalnie unia przestanie mieć cokowliek <czytaj dalej>

Jedni mówią , że życie zaczyna się po "pięćdziesiątce", a inni że dopiero po drugiej.
Wszystkiego dobrego Pani Zofio ... <czytaj dalej>

Język taki a nie inny dla podkreślenia bezsilności. Mam dokładnie takie samo zdanie. Zakleilismy się w skorupie narodowej martylologii i nie wyle <czytaj dalej>

Jeżeli zapotrzebowanie na takie odruchy "narodowościowe" rośnie, znaczy że w społeczeństwie coś się psuje. Staje się sfrustrowane, <czytaj dalej>

Gumofilce na traktory i do Warszawy. Żoliborz wam pomoże. <czytaj dalej>