W drugim dniu 38. Gorzowskich Spotkań Teatralnych mieliśmy do czynienia z tym, co w teatrze jest najważniejsze: prawdziwym aktorstwem, słowem, które znaczy i z emocjami, które przykuwają uwagę i wzmacniają ostrość widzenia. Uczyniła to Ewa Ziętek w monodramie „Nieostrość widzenia.”

Nie jest tajemnicą, że monodram to wyjątkowo wymagający gatunek teatralnej ekspresji. Jak powiedziała sama aktorka – nie jest jakimś problemem nauczenie się tekstu na pamięć, ale to, co się z nim zrobi, czyli jak się go poda odbiorcy. I to podanie w jej wykonaniu czyniło sobie widza posłusznym, skupionym i nienasyconym.

Sama koncepcja monodramu, w który zostały wplecione dwie historie dwóch aktorek, jest interesująca. Trudno sobie nawet wyobrazić, jak można zagrać w jednym czasie, na jednaj scenie życiorysy tyleż bliskie, co odległe. Po pierwsze tytułowa „Nieostrość widzenia” wzięła się z tragicznych losów polskiej aktorki, Zofii Książek-Bregułowej, która jako łączniczka w czasie powstania zostaje ranna i ostatecznie traci wzrok. Ale tej urodzonej 14 marca 1920 r. w Kielcach kobiecie, która po latach osiadła w Katowicach i tam dożyła sędziwego wieku, towarzyszy autobiograficzna opowieść Ewy Ziętek, urodzonej również w marcu, lecz 33 lata później, właśnie w Katowicach. Obie marzyły o aktorstwie, obie też skończyły szkoły teatralne w Warszawie. Ich losy, pozornie nieporównywalne, zazębiają się, tworząc wyjątkowo wzruszającą opowieść o pragnieniach i próbach ich spełnienia, o porażkach i sukcesach, o lęku i odwadze.

90-minutowa historia o Zofii Książek-Bregułowej powstała dzięki przyjaźni z córką osoby, której ta niezwykle doświadczona kobieta uratowała życie. Spektakl miał mieć premierę z okazji 100. rocznicy urodzin aktorki – z uwagi na pandemię została przesunięta na 9 kwietnia 2022 – oraz 50. rocznicy pracy scenicznej Ewy Ziętek. Tekst Remigiusza Grzeli wyreżyserował Wawrzyniec Kostrzewski. Ascetyczna scenografia Anny Adamek to krzesło, biurko i kamera, która rejestruje podwójną opowieść z życia. Grę aktorską uzupełnia światło i dźwięk.

W „Nieostrości widzenia” Ewie Ziętek udaje się po kawałku skradać serce widza. Wzruszenie przeplata z humorem, opowieści o cierpieniu z walką o życie i przebłyskami nadziei na powrót do tego, co aktorka kocha najbardziej – grania na scenie.

Piękny, uniwersalny spektakl, który gorzowska publiczność oklaskiwała na stojąco.

13 listopada o 15.30 i 19.00 zobaczymy drugą propozycję warszawskiego Teatru Kwadrat „Małżeństwo do poprawki”.

Tekst i foto Hanna Kaup

Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Tarasy jeszcze niedostępne

Woda w Warcie opada, odsłaniają się zalane tarasy. Niestety, ze względów bezpieczeństwa, nie mogą być jeszcze udostępnione. Zdecydowała o tym ekspertyza ... <czytaj dalej>

Apel o pomoc w sprawie odbudowy AJP

W dramatycznej dla uczelni i miasta sytuacji potrzebne jest wspólne działanie. Dlatego prezydent miasta Jacek Wójcicki apeluje o pomoc w ... <czytaj dalej>

Rozmowa z komisarzem Wojciechowskim

Komunikat w sprawie rolników. Zgodnie z wczorajszą rozmową telefoniczną z komisarzem rolnictwa Januszem Wojciechowskim przekazuję, że na najbliższym i ostatnim w ... <czytaj dalej>

Zmiana na stanowisku prezesa GIM

Objęcie funkcji prezesa spółki zajmującej się realizacją miejskich inwestycji, jest kolejnym wyzwaniem, które postawił przed Agnieszką Surmacz - byłą wiceprezydent ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

"Ktoś biegł tą uliczką przed nami, miał jak my
wzrok zdjęty uczuciem;"
(Kamil Kwidziński, pierwszy wers wiersza Jotunheim< <czytaj dalej>

Ciekawe, że depresji nie mają ci, którzy ciężko pracują, którym brakuje do wypłaty, tym, którzy wyprzedają się tym, którzy starają się <czytaj dalej>

Powinni ci chatę zablokować w ramach protestu. <czytaj dalej>

Do 5964: noo, najlepiej to zorganizować jakieś obozy pracy przymusowej. Bić i nie dać jeść! Może brukwiową zupę, jak w Auschwitz... Ogarnij s <czytaj dalej>

Na depresję najlepszy lek to kijem po plecach i do roboty.
Jak ktoś się nudzić to ma tylko dwpresje <czytaj dalej>