Hanna Kaup BLOG

Był rok 1969. Dwie dziewczynki z dwóch krańców Polski spotkały się w kostno-stawowym ówczesnym sanatorium w Otwocku. Po roku jedna wróciła na Mazury, druga na zachód. Pisywały do siebie. Potem życie ruszyło z kopyta. Przyszła dorosłość, praca, dom, dzieci. Kontakt się urwał. Jakieś 20 lat temu z okładem, jedna z nich stanęła z paczką przed okienkiem pocztowym przy ul. Jagiellończyka w Gorzowie. Po chwili usłyszała pytanie.
- Czy pani wie, co dzieje się z nadawcą tej paczki?
- Tak, stoi przed panią – odpowiedziałam.
- A ja mam pani zdjęcie z pierwszej komunii – dodała z tajemniczym uśmiechem nieznajoma.
Zdjęcie z komunii? Ale jak? Skąd? – pytania goniły jedno za drugim, gdy wreszcie padły kluczowe słowa.
- Otwock 1969. Jestem Barbara.

Ta chwila tkwi we mnie nietknięta upływem czasu. Okazało się, że Basia mieszkała obok mojego wówczas sanepidu. Przez lata niemal sąsiadowałam z nią, bo każdego dnia jechałam do pracy na Mickiewicza, a jednak nie miałam pojęcia, że ona tu jest. Że ma tu męża i dwie córki.
Spotykałyśmy się czasami, ale potem znów życie przyspieszyło. Dzieci poszły w świat, każda z nas codziennie odprawiała swój rytm życia. Czasami dzwoniłyśmy, czasami ją odwiedziłam. Ostatnio w jej imieniny przed pandemią. Była w słabej kondycji psychicznej po śmierci męża. Ale zachowała swój – jak to mówią – twardy i trochę nieustępliwy charakter.

Tydzień temu, po powrocie z sanatorium spotkałam jej córkę. Uradowana spytałam, co dobrego?
- Nic… mama umiera – usłyszałam.
Potem sprawy potoczyły się błyskawicznie. Miałam Basię odwiedzić, ale zgodziła się na przeniesienie do hospicjum. We wtorek rano dzwoniłam tam z prośbą o wizytę. Nie pozwolono mi. Godzinę później Karola napisała, że mama zmarła.

Dziś, tydzień po tej okrutnej wiadomości o chorobie, która zabrała Barbarę po dwóch miesiącach od diagnozy, odprowadziłam ją. Odprowadziłam część mojego dzieciństwa w ostatnią drogę. Basia uśmiechała się do wszystkich z fotografii, tymi serdecznymi oczami i ładną buzią, którą w ostatniej chwili udało mi się pogładzić, gdy pracownik zabierał zdjęcie przed wyprowadzeniem urny z kaplicy.

Skończyło się życie, które mogło jeszcze trwać. Pozostała ciążąca jak kamień pustka, bo choć nie spotykałyśmy się często, to jednak Basia była dla mnie kimś ważnym, kto pojawia się niespodziewanie i zostaje w sercu bliżej, niż często najbliższa rodzina.

Tekst i foto Hanna Kaup


Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Stanowisko miasta

Stanowisko władz miasta w sprawie ewentualnych kontroli w sprawie finansowania sportu. W związku z pojawiającymi się w sieci informacjami na temat ... <czytaj dalej>

Wkrótce adwent

W niedzielę 1 grudnia Kościół wkracza w nowy rok liturgiczny i rozpoczyna Adwent - okres poprzedzający coroczne obchody Bożego Narodzenia. Od ... <czytaj dalej>

Ma być uczciwiej?

Duże zmiany w gospodarce śmieciowej szykują się w Gorzowie. Mówili o nich, na specjalnie zwołanej konferencji, prezydent Jacek Wójcicki, przewodniczący ... <czytaj dalej>

Czy Arriva pomoże na problemy kolejowe?

Wicemarszałek spotkał się z przedstawicielami firmy Arriva. Wicemarszałek Sebastian Ciemnoczołowski rozmawiał z przedstawicielami firmy Arriva m.in. o możliwości podjęcia w przyszłości ... <czytaj dalej>

10 lat ustawy, 10 lat prezydentury,
Gorzów reklamową wiochą

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Czyżby odezwał się jakiś urażony urzędnik? Zabolało słowo prawdy? To obywatel ma za was odwalać robotę? <czytaj dalej>

Tyle juz było obietnic z których nic nie wynikło.
Poczekam z gratulacjami do wbicia pierwszej łopaty. <czytaj dalej>

Pomnik Mickiewicza ktoś bez" głowy i wyobraźni" obsadził trawą zasłaniającą oświetlenie. Prąd to czerpie, ale nikomu nie przeszkad <czytaj dalej>

Nic nie zrobią, tylko gadają i szukają nowych miejsc dla"swoich". Zamiast kupować nowe, niesprawdzone cuda na torach powinno kupować si <czytaj dalej>

Księżna pani sama nie zadzwoni do straży? Potrzebuje urzędnika. <czytaj dalej>