- Gdzie jest granica? - zapytał mnie niedawno syn i miał na myśli tę granicę, za którą przestaje się być sobą, a którą można - a może nawet czasami trzeba - przekroczyć, by nastąpiła zmiana.

Pytanie o granicę wraca w życiu człowieka jak bumerang. Kiedy mamy dosyć, wylewa się z nas, puszczają wszystkie zawory i wybucha to, co nagromadzało się przez tygodnie, miesiące, lata. Tylko wyjątkowo silne charaktery potrafią wytrzymać każdą podłość, każdą obelgę, każdy bluzg. Nie ma dziś prawdziwych naśladowców Chrystusa, więc coraz więcej w naszym życiu eksplozji. I nie myślę tu tylko o polityce, choć ta ma ostatnio najwięcej do powiedzenia.

Pytanie o granicę jest w tym wypadku pytaniem o wolność i moralność. Tak, kiedyś było takie słowo "moralność" i ono - w dużym stopniu - regulowało stosunki międzyludzkie. Dziś można wszystko, wszystko też wypada, nic nie razi, gmin pragnie: chleba, igrzysk, golizny i agresji, więc ci, którzy próbują bronić norm i zasad, często uznawani są za zacofanych. Jeśli nowoczesność mierzyć miarą słów powszechnie uznanych za niestosowne, obraźliwe, a nawet wulgarne, to rzeczywiście taki obrońca ma przechlapane. Nie nadaje się do świata, bo go nie zrozumie. Będzie tylko kulił uszy i popadał w coraz większą depresję, bo uświadomi sobie, że już nic nie wskóra. Że to się tak wylało i ma taką siłę wodospadu, że musi zebrać, co mu po drodze wpadnie, by zrównać z ziemią i czekać na nowe.

Tak, przekroczenie granicy oznacza zrównanie z ziemią. Oznacza zamknięcie za sobą drzwi i wejście w inną rzeczywistość. Coś trzeba odrzucić, coś zaakceptować. Głównie siebie samego w tej rzeczywistości. A to - jak pokazuje historia czy literatura, a także przypadki indywidualne niepublikowane - dość łatwo człowiekowi przychodzi. Bo najpierw w kolegę - którego nie lubimy - rzucimy klockiem i pójdziemy w zaparte, że to przez przypadek. A ponieważ tatuś z mamusią nam uwierzą, następny klocek będzie większy i rzucany częściej. Po koledze dostanie inny kolega, potem koleżanka, bo za wysoko nosi głowę; sąsiadka, bo wszędzie wsadzi nos; nauczyciel, bo go nie lubię; jakiś przypadkiem napotkany inny, bo inny, a i rodzicom w pewnym momencie też się oberwie. W najlepszym przypadku skończy się na szukaniu winnego. Ale ponieważ ustalenie tegoż będzie niemożliwe, zamienimy życie swoje i innych w jedno wielkie bagno. Takim niestety, staje się nasza codzienność, o czym 13 stycznia w Teletematach na Topie rozmawiałam z Romanem Liszką i Kamilem Siałkowskim.

Charakter audycji nie pozwala na zamknięcie zagadnienia. Możemy jedynie dotknąć tematu. Ten jednak jest tak ważny, że muszę dodać kilka uwag. Również w kontekście konferencji na temat hejtu, którą 9 stycznia zorganizowała Akademia im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie. Prelegenci zwracali szczególną uwagę na wylewającą sie w przestrzeni publicznej nienawiść, która - jak zaznaczyła dyrektor zespołu ds. równego traktowania Biura Rzecznika Praw Obywatelskich Anna Błaszczak-Banasiak - ma przełożenie na nasze codzienne życie, czyli tzw. ulicę.

Taką ulicą w wirtualnym świecie jest też portal społecznościowy Facebook. Dziś trzeba mieć wyjątkowe szczęście, by trafić na dzień, w którym już od wejścia nie zalewa nas zło pod postacią: memów, komentarzy czy wszelkiej maści słów, mających uchodzić za dowcipne i fajne, a w rzeczywistości są kolejną kroplą, która wypełnia czarę goryczy. Nikt nie wie, jaką ma pojemność ta czara, ale że poziom hejtu jest wysoki, nie trzeba nikogo przekonywać. Jak dla mnie, jest go aż nadto i wszystko wskazuje, że nie potrafimy wyhamować, bo kiedyś pozwoliliśmy sobie rzucić klockiem w kolegę. Przekroczyliśmy jedną granicę i nikt nam nie powiedział, że robimy źle. Nie skarcili nas za to rodzice. Pani nauczycielka - w obawie przed innymi rodzicami - sprawę załagodziła. Kolejne nauczycielki albo nie chciały się angażować w wychowanie, albo nie zbudowały autorytetu, więc ich reakcja z góry była skazana na niepowodzenie. Wreszcie, staliśmy się dorośli i świat mógł nam skoczyć - jak mawiał pewien majster z kultowego niegdyś kabaretu. Być może po drodze spotkaliśmy jeszcze nam podobnych, którzy z nieskrywaną radością dowalali innym, sięgając po coraz większe klocki, a my umiejętnie przykładaliśmy do twarzy odpowiednie maski, by kolesie okrzyknęli nas przywódcą, człowiekiem inteligentnym, by nie rzec - autorytetem (tu warto przypomnieć, że choć o Hitlerze mówi się, że musiał być chory, to nie odmawia mu się inteligencji, ale kto by tak daleko sięgał). Najważniejsze, że towarzystwo daje się manipulować. Najważniejsze, że płyniemy. Najważniejsze, że jeszcze jedno wiaderko pomyj wylaliśmy na tych podłych, zakłamanych i takich od nas innych. A dopóki nie podniesiemy ręki z siekierą i dopóki nikt tego nie utrwali komórką czy innym smartfonowym urządzeniem, dopóki nie podadzą nas do sądu, dopóty pozostaniemy bezkarni i dalej będziemy przekraczać granice. I przeniesiemy to przekraczanie na życie publiczne, ciągnąc za sobą szeregi naiwnie wierzących, że z nami będą mieli lepiej. Najważniejsze, żeby tylko wykazali się nowoczesnością i walili w drugich już nie klockami, ale ostrą amunicją, czyli słowami, które w przeszłości Polak uważał za haniebne, by oczerniali, rzucali na innych złe światło, by robili to, co my chcemy. Przecież kiedyś już nam się udało oszukać wszystkich, to teraz? Nie ma bata.

Otwarcie granic Europy poskutkowało niekontrolowanym napływem obcej kultury. Wielu się jej obawia, bo w skrajnym wydaniu jest niebezpieczna i zagraża porządkowi świata. Co innego my sami u siebie. Nam wolno. Przekraczamy więc granice kultury w ogóle i kultury dyskursu, wzajemnie obrzucamy się błotem, manipulujemy, fałszujemy rzeczywistość, zabieramy głos w sprawach, na których się nie znamy, i jeszcze wykrzykujemy populistyczne hasła, by osiągnąć jakieś korzyści, siejemy zamęt i przekraczamy kolejne granice mowy nienawiści, zaostrzając w ten sposób gorzowsko-gorzowski czy polsko-polski konflikt. On trwa w rodzinach i wśród znajomych, w regionie i w kraju, a karmiony codzienną dawką zła, zżera nas od środka. To rak, na który znamy lekarstwo, ale nie chcemy go użyć, bo przecież tamten był pierwszy, on też tak powiedział, on krzyknął, on obraził, to on jako pierwszy przekroczył granice. O tym, że wszyscy jesteśmy niedoskonali, zapominamy. Swoje granice zawsze jakoś tak "nieszkodliwie" przesuniemy. Swoje błędy zawsze usprawiedliwimy. Innych - broń Boże!

Hanna Kaup
redaktor naczelna/wydawca

foto kampania Hejt Stop

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Prezydent w ministerstwie

Prezydent Gorzowa w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. - Z doświadczenia wiem, że najważniejsze są relacje bezpośrednie. Ustalenia, które zapadają wtedy ... <czytaj dalej>

Tarasy jeszcze niedostępne

Woda w Warcie opada, odsłaniają się zalane tarasy. Niestety, ze względów bezpieczeństwa, nie mogą być jeszcze udostępnione. Zdecydowała o tym ekspertyza ... <czytaj dalej>

Apel o pomoc w sprawie odbudowy AJP

W dramatycznej dla uczelni i miasta sytuacji potrzebne jest wspólne działanie. Dlatego prezydent miasta Jacek Wójcicki apeluje o pomoc w ... <czytaj dalej>

Rozmowa z komisarzem Wojciechowskim

Komunikat w sprawie rolników. Zgodnie z wczorajszą rozmową telefoniczną z komisarzem rolnictwa Januszem Wojciechowskim przekazuję, że na najbliższym i ostatnim w ... <czytaj dalej>

«	kwiecień 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

budowa jednostki wojskowej w gorzowie
<czytaj dalej>

ma doswiadczenie w firmie budowlanej poprawiania architektury na małą skalę

cele jakie moge podpowiedzieć
to centrum przesiadkowe <czytaj dalej>

Szkoła na MEDAL.BRAWO...



<czytaj dalej>

"Ktoś biegł tą uliczką przed nami, miał jak my
wzrok zdjęty uczuciem;"
(Kamil Kwidziński, pierwszy wers wiersza Jotunheim< <czytaj dalej>

Ciekawe, że depresji nie mają ci, którzy ciężko pracują, którym brakuje do wypłaty, tym, którzy wyprzedają się tym, którzy starają się <czytaj dalej>