
Skończył się nasz czas w przytulnej rezydencji nad jeziorem Snåsa. Gdyby nie leżała tak daleko od naszego domu, z pewnością zaglądalibyśmy tu częściej. Podobno jest nawiedzona (bo stare domy tak lubią). Nam udało się jedynie obudzić ciepłem kominka śpiące po kątach muchy. Było ich tak dużo, że one z kolei pobudziły Marcelinową wenę i wczoraj po południu powstało akwarelowe studium muchy. Cysia skwitowała swoją pracę nad obrazkiem słowami „Przesadziłam z wyobraźnią, bo namalowałam muchę w bucikach”. A mnie te buciki podobają się bardzo.
Na upartego, duchom możemy przypisać kilka różnych drobiazgów, np. ustawiczne chowanie kabli do ładowarek (bo niby po co leżą na wierzchu, skoro prądu nie ma?), albo samozapłon, z głośnym fuch, pudełka zapałek. Moglibyśmy przysiąc, że to ktoś kichnął…
Odjechaliśmy już jakieś 400 km na południe od Koła Podbiegunowego i w końcu dogonił nas zmierzch. Słońce zaszło wczoraj o 23:23, a wzeszło dzisiaj 03:07. Chociaż trudno nazwać to nocą, mogliśmy w końcu zapalić świeczki! I przed północą podziwiać zaróżowione z radości chmury. Pierwszy raz od dobrych trzech tygodni!
Za dnia wędrowaliśmy po okolicy. Nie przeszliśmy wszystkich ścieżek wokół, bo jest ich tutaj naprawdę sporo, mimo to widzieliśmy niemało: ogromne (większe od Cysi) mrowiska, dziwne stwory, które roboczo nazwaliśmy korzeniowcami, skaliste klify i nawet grzbiet słynnej Kudulli, mieszkającej w toni Snåsavatnet wężycy morskiej. W połowie XVIII w. podróżujący na polecenie króla po Norwegii Gerhard Schøning (1722-1780), uważany za pierwszego tak gruntownie wykształconego historyka norweskiego, po raz pierwszy opowiedział publicznie o jej istnieniu.
Biedną Kudullę obwiniano o wszelkie możliwe wypadki, zwłaszcza te dziejące się we mgle, ciemności oraz wtedy, kiedy na wodzie pojawiały się zmarszczki. Potem przez jakiś czas słuch o niej zaginął, aż wróciła do łask w XXI w. Od 2019 r. jej wyobrażenie, czyli rzeźbę węża morskiego, można zobaczyć na powierzchni jeziora w najprzeróżniejszych miejscach, bowiem jest to wężysko mobilne, a Kudullowy wizerunek jest wykorzystywany przy wielu wydarzeniach odbywających się nad całym jeziorem. Ochrzczono ją nieco wcześniej, bo w 2007 r. nadając imię nawiązujące do dawnej nazwy jeziora Snåsa, która brzmiała Kudulen.
Żal wyjeżdżać, ale przed nami sporo jeszcze odkryć i zachwytów. Ruszamy więc.
Maria Gonta
foto Gontowiec Podróżny
Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć
Wracają kontrole graniczne
7 lipca 2025 roku (o północy z niedzieli na poniedziałek) na granicy z Niemcami oraz z Litwą zostają wprowadzone tymczasowe ...
<czytaj dalej>Pieszo do Częstochowy
W okresie wakacyjnym diecezja zielonogórsko-gorzowska organizuje kilka pieszych pielgrzymek do Częstochowy. Pierwsza z nich, czyli pielgrzymka duszpasterstwa rolników, rozpoczęła się ...
<czytaj dalej>Czas na Gorzów
W Teatrze im. J. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim odbyła się XXI sesja. Ta była uroczysta z okazji 768 rocznicy lokacji ...
<czytaj dalej>Kto w Roku Kultury odbierze Motyla?
Prezydent Miasta Gorzowa Wielkopolskiego zaprasza do składania wniosków na Motyle, czyli o Nagrodę Kulturalną. Kto otrzyma ją w Roku Kultury?
Nagroda ...
<czytaj dalej>