Gontowiec Podróżny BLOG

25 maja. Rano po raz kolejny okazało się, że miejsce wybrane na nocleg było strzałem w dziesiątkę. Próbując znaleźć jakieś ciekawostki o Digoin, wyszperałam informację o skrzyżowaniu wodnym. To kanał poprowadzony nad Loarą, który właściwie można nazwać zbudowanym dla celów żeglugowych akweduktem. Powstał w latach 1834-38. Jedenastołukowy most kanałowy ma 243 metry długości, a sam kanał (8,30 m ponad Loarą) ma 6 m szerokości i 2,30 m głębokości. Z obu stron są szerokie, bezpieczne chodniki (1,75 m), można więc przespacerować się w jedną stronę do śluzy i okrążywszy ją, wrócić drugą stroną akweduktu. Za Digoin rozpoczyna się Kanał Centralny łączący rzeki: Loarę i Saonę.

Muszę się przyznać, że pomimo bezpieczeństwa, o którym wspomniałam, czułam się trochę nieswojo i wolałam iść blisko barierki. Ciągle próbuję oswoić swój lęk wysokości i lęk przed wodą (ten drugi nie chce mnie opuścić od dzieciństwa, od momentu, kiedy instruktor pływania zepchnął mnie niespodziewanie do basenu). Bodkowi od razu skojarzyło się to miejsce ze słynną sceną pościgu za wychodkiem, który odpłynął na łódce (francusko-włoska komedia z Louisem de Funesem w roli głównej „Zwariowany weekend” z 1967 r.). Wychodek przemieszczał się górą, a łódka płynęła dołem, tyle że Francuzi mają naprawdę dużo takich wodnych skrzyżowań, więc takie sceny można było kręcić w wielu miejscach.

Digoin znane jest nie tylko z mostu kanałowego, ale i z ceramiki. Można ją oglądać w miejscowym Muzeum Ceramiki, a z historią francuskich kanałów i ciekawostkami o Loarze zapoznać się dokładniej w Obserwatorium Loary. Obie placówki otwarte są dopiero po południu i w obu za wejście trzeba zapłacić po pięć euro.

Z Digoin wyruszyliśmy do Dijon, stolicy Burgundii. Nazwy niby podobne, ale wymawia się je kompletnie inaczej: Digoin wymawiamy mniej więcej jako Diguan, a Dijon to Diżą. Do tej pory Dijon najbardziej kojarzyło mi się z pikantną musztardą, o której już w XIV w. mawiano „Nie ma miasta nad Dijon. Nie ma musztardy nad musztardę z Dijon”. Samo miasto jest piękne i ma długą, bardzo ciekawą historię. Nie mieliśmy zbyt wiele czasu, by poznawać je dokładnie, bo na to i kilka dni za mało, dlatego wybraliśmy kilka miejsc. Rozpoczęliśmy od Studni Patriarchów, zwanej też Studnią Mojżesza (Puits de Moïse – na zdjęciu). Dziś szukać jej trzeba na terenie szpitala Centre Hospitalier Spécialisé de la Chartreuse, kiedyś jednak był to teren klasztoru kartuzów Champmol. Nie ma problemu z dotarciem do niej, a warto, bo naprawdę robi wrażenie. Powstała w latach 1395-1404 i najpierw stała na dziedzińcu. Kiedy w XVII w. została uszkodzona przez huragan, obudowano ją heksagonalną kaplicą, w której stoi do dziś. Pierwotnie była polichromowana (fragmenty malatury są widoczne).

Zajrzeliśmy też do stojącej obok kaplicy, a potem wyruszyliśmy na starówkę. Nie da się ukryć, że nas zauroczyła. Zadbana, czyściutka (mimo panujących wszędzie remontów). Uliczki z pięknymi średniowiecznymi domami z pruskiego muru i dachami z kolorowych ceramicznych dachówek, obok nich pałacowe kamienice, poza tym małe zaułki, a w nich restauracyjki, sklepiki…
Zawędrowaliśmy też na piękny Place de la Liberation, na którym dominuje okazały Pałac Książąt Burgundzkich, przebudowany w XVII w. na siedzibę parlamentu (nad czym czuwał architekt Wersalu Jules Mansart), zajrzeliśmy do Katedry St. Benigne, w której m.in. chrzczony był św. Bernard z Clairvaux. Wieża tej katedry ma 93 m wysokości, a dach oczywiście pokryty jest kolorową ceramiczną dachówką. Pomiędzy zabytkami stolicy Burgundii najlepiej przemieszczać się śladem sówki, przedstawionej na plakietkach wmurowanych w chodniki. Jej podobizna znajduje się na ścianie Katedry Notre Dame i podobno pogłaskanie rzeźby przynosi szczęście.



Barwne dachy widzieliśmy nie tylko w Dijon, ale nawet w niedużych wioseczkach podczas przemieszczania się przez Burgundię. Sielskie, leciuteńko pofalowane krajobrazy rolnicze towarzyszyły nam przez cały dzień. Na nocleg zatrzymaliśmy się jeszcze w Burgundii, nad niedużym jeziorkiem w pobliżu miasteczka Luxleuil les Bains. Za nami już 13.000 km. Do domu coraz bliżej.

Maria Gonta
foto Bogdan Gonta

Dodaj komentarz:

Nie zawłaszczać mitu założycielskiego Lubuskiego

- Nie wierzę w tę inicjatywę – mówi o spotkaniu dotyczącym Nowej Umowy Paradyskiej marszałek województwa lubuskiego Marcin Jabłoński. W poniedziałek, ... <czytaj dalej>

Coraz bliżej święta

Otwarcie hali sportowo-widowiskowej Arena GORZÓW jest głównym elementem tegorocznej kampanii „Gorzów blisko świąt”. Dwudniowa impreza zaplanowana jest w dniach 9-10 ... <czytaj dalej>

Chcą nowego porozumienia paradyskiego

Prezydent Gorzowa Jacek Wójcicki, wspólnie z prezydentami Zielonej Góry Januszem Kubickim i Nowej Soli Jackiem Milewskim, jest inicjatorem i współorganizatorem ... <czytaj dalej>

Uzasadnienie inicjatywy obywatelskiej

Publikujemy UZASADNIENIE INICJATYWY OBYWATELSKIEJ na rzecz skrócenia urzędowej nazwy miasta Gorzów Wielkopolski i przywrócenia jej historycznego polskiego brzmienia – GORZÓW. WSTĘP tylko ... <czytaj dalej>

«	grudzień 2023					»
P	W	Ś	C	P	S	N
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

Wierzą, że tym razem się uda

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Nie mam nic przeciwko likwidacji sztucznego woj.lubuskiego - Gorzów lepiej będzie się miał we współpracy ze Szczecinem. <czytaj dalej>

Może warto postraszyć rozpadem województwa. To od razu postawiłoby do pionu przyjaciół z południa. <czytaj dalej>

Dziękuję za recenzję.Trzeba to obejrzeć. <czytaj dalej>

Nazwa jest wtórna. Najpierw co z upadkiem tego miasta, nawet jak zmienimy nazwę na Nowy Jork to gadaniem niczego dalej nic się nie poprawi. Ślep <czytaj dalej>

Brawo --- Krystina z Jenina ! <czytaj dalej>