14 maja. Wbrew przysłowiu „Przed Pankracym nie ma lata, a po Bonifacym mróz odlata”, coraz częściej zdarza się, że przedpankracowa aura zbliżona bywa do letniej. W tym roku również obeszło się bez zimnoogrodnikowych mrozów, a kwiaty z drzew (na szczęście nie wszystkie) postrącał tym razem wiatr.

W samego Pankracego powiało mocniej niż dotąd, połamało trochę drzew, pootrząsało gałęzie. Lunęło też solidnie, jednak nie trwało to długo. Serwacy zaczął się bez przymrozków i przebiegł bezdeszczowo, z nieco niższą temperaturą i okresowym zachmurzeniem. Dziś ma być podobnie, więc ufff… przetrzymamy. Ochłodziło się w granicach rozsądku.

Cieszmy się (jak dzikie konie znad Narwi na załączonym zdjęciu) , bo „Święci Pankracy, Serwacy i Bonifacy – to ostatni dworacy”, czyli kpiarze żartujący sobie z wiosennej aury. Ewentualne późniejsze ochłodzenia nie bywają już ani tak spektakularne, ani tak groźne dla roślin.

Dziś króluje Bonifacy. Jego imię oznacza „czyniący dobro” (od łacińskiego „bonum” = „dobro” i „facere” = „czynić”). Historia zna dziewięciu papieży oraz trzech świętych i jednego błogosławionego o tym mianie. W staropolszczyźnie używano równoważnego imienia Bończa.

Ciekawostką jest, że na warszawskim Czerniakowie, w kościele obserwantów pw. Świętych Bonifacego i Antoniego znajduje się grób patronującego dzisiejszej dacie Bonifacego z Tarsu (Bonifacego Rzymskiego (Tarskiego). Po obu stronach głównego ołtarza z obrazem św. Antoniego z Padwy znajdują się schodki do niewielkiej krypty ze szklaną trumną, w której spoczywa odziany kunsztownie haftowane szaty szkielet św. Bonifacego. Za zgodą papieża Innocentego XII relikwie sprowadził do Polski w XVII w. marszałek wielki koronny Stanisław Herakliusz Lubomirski

Św. Bonifacy jest patronem kawalerów oraz ludzi nawróconych. Wyznawcy prawosławia uważają go za jednego z głównych orędowników w sprawie wybawienia od alkoholizmu.

Tekst i foto Maria Gonta