- Tyle razy tu jeździliśmy, ale zawsze drzwi kościoła były zamknięte – powiedziała Maria Gonta, gdy podziwiałam z oddali piękną bryłę neogotyckiego kościoła z żółtej cegły w Głuchowie.

O trudnościach związanych z możliwością obejrzenia wnętrz starych kościołów pisałam wielokrotnie (ostatnio o przypadku dolnośląskiej Lutyni tu: http://www.egorzowska.pl/pokaz,hanna_kaup,10796,zgoda_wazniejsza_od_przemienienia_%3Cbr_/%3E-_kosciol_czy_twierdza?,).

Nie liczyłam więc na taką niespodziankę, jaka zdarzyła się nam w Głuchowie niedaleko Lemierzyc.
– Tyle razy tu jeździliśmy, ale zawsze drzwi kościoła były zamknięte – powiedziała Maria Gonta i zaraz potem usłyszałam jej zdziwiony głos: – Ale kościół jest otwarty.

Zaparkowałam naprzeciwko muru. Kiedy zobaczyłam, że wokół krzątają się jakieś osoby, zrozumiałam, że odbywa się porządkowanie świątyni. „Ale dlaczego we wtorek?” – zapytałam sama siebie i zaraz potem sprzątające kobiety. – Bo przygotowujemy kościół do I komunii św. naszych dzieci - odpowiedziały.

Panie zaprosiły do obejrzenia wnętrza, które nas zachwyciło, bo nie zostało przez współczesnych zepsute. Przede wszystkim podłoga wyłożona jest kamienną posadzką, a ławy, empory i sufit wykonane z drewna. To czyste piękno w skromności. Pierwotnie ewangelicka świątynia zbudowana w 1870 r. do dziś zachowała swój styl. Zgodnie z protestancką zasadą, stawała się miejscem szczególnym jedynie wówczas, gdy odbywała się w niej wspólna modlitwa. Oczywiście, po wojnie została poświęcona (16 września 1945) jako katolicka pod wezwaniem Matki Boskiej Szkaplerznej.

Wyjątkowość wnętrza podkreśla jego dwupiętrowa budowa. Nad nawami bocznymi znajdują się drewniane empory, a dopiero nad nimi – organy. O umiarze w wystroju obecnie katolickiej świątyni świadczą nie tylko zachowane drewniane ławy, nie tylko skromne żyrandole i brak bogatych witraży w oknach, ale też symboliczna Droga Krzyżowa w formie niewielkich rozmiarem kwadratów, składająca się nie z 14. lecz z 15. stacji.

W tylnej części kościoła zachowano pięknie zdobiony, choć popękany, dzwon z napisem z jednej strony: „Kirche zu Woxfelde”, czyli Kościół dla Głuchowa, a z drugiej - wskazaniem: „Chodź, pokłońmy się, uklęknijmy i padnijmy przed Panem, który nas stworzył” oraz „Odlew wykonany przez Friedricha Gruhla w Kleinwelkt (Kleinwelka, dawniej Kleinwelke koło Budziszyna w Saksonii - dop. mój HK) 26 lutego 1853”.

Przed wejściem do kościoła unikatowa skrobaczka do butów, na lewej ścianie w kruchcie drewniana kropielnica, niewielki witraż nad drzwiami. One same – stare z żelaznymi okuciami i rzeźbionymi zarysami gotyckich okien.

Do rejestru zabytków kościół wpisano stosunkowo niedawno, bo w 2007 r. Osiem lat później z okazji 70-lecia poświęcenia kościoła, została wybita okolicznościowa moneta, a także wydano książkę „Głuchowo. Szkic historyczny wsi i kościoła”.

W darze ołtarza świątynia w Głuchowie otrzymała wówczas nowe tabernakulum ufundowane przez mieszkańców, komplet lekcjonarzy oraz nowe naczynia liturgiczne. Dziś kościół jest placówką filialną parafii w Lemierzycach.

Wokół budynku znajduje się obecny polski i stary poniemiecki cmentarz. Ten w stanie całkowitego zniszczenia, choć z zachowanymi jeszcze żelaznymi ogrodzeniami kwater i fragmentami murów, za którymi znajduje się boisko sportowe. Dzieci, idąc na zajęcia piłkarskie, robią sobie tamtędy skrót. Czasami któryś rzuci piłką i strąci stojący na jakimś grobie znicz. Ktoś z gałęzi zorganizował kryjówkę.

Z tyłu kościoła zachował się pierwszowojenny pomnik w kształcie owalnej ściany pamięci. Na starych pocztówkach widać piękną płytę z wyrytymi na niej nazwiskami. Niestety, dziś leży na ziemi i niszczeje jak całość tego wyjątkowego świadectwa historii.

Koniecznie zajrzyjcie do Głuchowa. Może też będziecie mieli szczęście i ktoś pozwoli Wam zobaczyć także wnętrze kościoła.

Tekst i foto Hanna Kaup

Więcej zdjęć zobaczysz w galerii eGo FOTO:
http://www.egorzowska.pl/pokaz,galeria,0,0,2021-04-28_Gluchowo_kosciol,

Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć