Najtrudniej pisać o szczęściu. Bo można przesadzić, być posądzonym o egzaltację czy narazić się na śmieszność. No i kłucie w oczy szczęściem, gdy w "całej" Polsce źle, gdy wszem i wobec słyszy się narzekania? Kto będzie czytał jakieś tam opowieści o ludzkiej radości. Tragedia broni się sama. A jednak spróbuję... Opowiem Wam o szczęściu, które jest w nas i wokół nas.

Wcześniejsze części cyklu przeczytasz tu:
http://www.egorzowska.pl/pokaz,czlowiek,7142,
http://www.egorzowska.pl/pokaz,czlowiek,7143,poczuc_smak_szczescia_2,
http://www.egorzowska.pl/pokaz,czlowiek,7144,poczuc_smak_szczescia_3,

Dzień III
Dzień trzeci zbliżał nas wszystkich do finału. Napięcie rosło, każdy z uczestników zajęty był własnymi przygotowaniami, malarze słuchali porad mistrza Zyśka, tancerze na wózkach trenowali układ pod okiem Barbary Olszewskiej, Miłka i Artur dopieszczali część muzyczną a Zbyszek Wróbel ogarniał całość widowiska. Spotykaliśmy się na posiłkach tak szybko, jakby przerwy między nimi trwały najwyżej godzinę.

Po południu Zenek Miszewski z żoną i dwójką innych uczestników zabrali mnie na krótki wypad w okolice zbiornika wyrównującego jezioro Tryszczyn na Brdzie oraz elektrowni wodnej. Ukryty wśród lasów obiekt pochodzi z XX wieku. Nic nadzwyczajnego, jeśli chodzi o architekturę, ale samo miejsce w słoneczny dzień pozwala oderwać się od problemów i ukoić skołatane nerwy. Nic lepiej bowiem nie działa na człowieka, jak natura i jej spokój. A jak dodać do tego czyste powietrze, można poczuć się jak w przedsionku raju. Kiedy wracaliśmy, powiedziałam, że do pełni szczęścia marzy mi się jeszcze wizyta w pobliskiej wsi Wtelno. Chciałam tam zobaczyć nagrobek ks. dziekana Jana Hamerskiego, jednej z pierwszych ofiar II wojny światowej. Na wtorkowym spotkaniu wspominał o nim radny Tomasz Gordon:
- 6 października klęczał nad wykopanym w lesie dołem, modląc się w oczekiwaniu na strzał hitlerowca. Coś się stało, że tego ruszyło sumienie i puścił duchownego wolno. Jednak tego samego wieczora do księdza przyszedł inny Niemiec i kazał mu uciekać, grożąc, że w przeciwnym wypadku nazajutrz zginie - opowiadał gość z Tryszczyna. Ksiądz miał wtedy powiedzieć: "Nie zostawię swoich owieczek". Na drugi dzień został rozstrzelany.

Po latach dokonano ekshumacji ciała, które pochowano właśnie przy murach kościoła parafialnego we Wtelnie. Gdy rozpoczął się proces beatyfikacji sługi Bożego Jana Hamerskiego, mieszkańcy wyszli z propozycją upamiętnienia miejsca zabójstwa i postawili tam znaleziony na pobliskim polu potężny głaz, na którym widnieją daty urodzin i śmierci. Obecnie na tym terenie planowana jest budowa drogi ekspresowej S5. Po sprzeciwie mieszkańców głaz znajdzie swoje miejsce na starym cmentarzu obok grobu księdza.

Nie musiałam dwa razy powtarzać. Zenek zawiózł nas do Wtelna, gdzie zobaczyłam nie tylko grób ks. Hamerskiego, nie tylko piękny kościółek położony w urokliwym miejscu, ale też tablicę pamiątkową wmurowaną w ścianę boczną budynku i modernistyczny nagrobek znanego polskiego malarza Leona Wyczółkowskiego. Dlaczego tam? Otóż w 1922 r. artysta zakupił w położonym 3 km na północ Gościeradzu dworek, a w 1929 z Krakowa przeniósł się do Poznania, bo stamtąd bliżej mu było do Gościeradza, dokąd uciekał przed zgiełkiem miejskiego życia. Jak pisze Jolanta Baziak na stronie http://wyczolkowski.pl/tworczosc:

"Tytan pracy odszedł, po ciężkiej chorobie, 27 grudnia 1936 roku w Warszawie. Ciało pochowano na cmentarzu parafialnym we Wtelnie zgodnie z jego wolą, 30 grudnia, przy trasie, którą pokonywał często między Bydgoszczą a Gościeradzem, spiesząc do magicznej pracowni z oknem na ogród, jak w jego ulotnej Wiośnie, w którym królowała grusza Małgorzatka, przypominająca Mistrzowi duszę zagubioną wśród gwieździstego nieba".

Wizyta w miejscu, które upodobał sobie Leon Wyczółkowski, znów pokazała, że prawdziwe szczęście człowiekowi daje to, co pochodzi od natury. Żeby się o tym przekonać, wystarczy choć na chwilę trafić w okolice Koronowa, do Tryszczyna czy Wtelna, usiąść przy pomniku artysty i pomyśleć, jak krótka jest nasza chwila tu na ziemi. Jak szybko mija. Jak warto jej nie stracić.

Dopełnieniem pięknego dnia była kolacja. Imieninowa kolacja najstarszej uczestniczki spotkań z bydgoską Arką Reginy Adamowicz z Koszalina. Tzn. kolacja była normalna, ale poza drobnymi upominkami, wspólnym "Sto lat" i życzeniami od obecnych na warsztatach, pani Renia otrzymała prezent specjalny. Otóż jeden z młodych kelnerów - widząc, co wyprawiamy na swoich zajęciach - zaproponował, że specjalnie dla pani Reni zaśpiewa kilka piosenek. Był więc minirecital, który uradował solenizantkę, dopisując w kronice jej życia kolejne chwile szczęścia.

Cdn.

Tekst i foto Hanna Kaup
Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Komentarze:

W czwartek Boże Ciało

W najbliższy czwartek 30 maja Kościół obchodzi uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa popularnie nazywaną świętem Bożego Ciała. Tego dnia ... <czytaj dalej>

Składy komisji Sejmiku Województwa Lubuskiego

Radni województwa w trakcie sesji w dniu 20 maja 2024 r. wybrali przedstawicieli komisji w Sejmiku Województwa Lubuskiego VII kadencji. Wybrano ... <czytaj dalej>

Przebudowa Spichrzowej

Ostatnie przygotowania do rozpoczęcia przebudowy ulicy Spichrzowej. Konsorcjum firm TORMEL i WUPRINŻ, przebuduje ostatni, półkilometrowy odcinek ulicy Spichrzowej. Pierwsze prace ruszą ... <czytaj dalej>

UMCS z Jazz Clubem Pod Filarami

80 lat UMCS w Lublinie z Jazz Clubem „Pod Filarami”. W dniach 14 -17 maja 2024 roku w Akademickim Centrum Kultury ... <czytaj dalej>

«	maj 2024					»
P	W	Ś	C	P	S	N
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

Piękna inicjatywa w brzydkim mieście

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

Piękni ludzie, piękna sprawa, piękne widoki...
Muszę się wybrać!
Z.M.P. <czytaj dalej>

Taaak, dzieciństwo to fajna sprawa! ):-)
Z>M.P. <czytaj dalej>

W Polsce żaden komunizm się nie skończył <czytaj dalej>

Jesteście Panowie naprawdę"wielcy". Robicie coś z pasją i...radością. Dlaczego tacy, jak wy nie sa co najmniej radnymi. Patrząc na fo <czytaj dalej>

To jeszcze proponuje panu wojewodzie przebrać się, nieco zmienić facjate i pod pozorem boleści, rany ręki iść na SOR i zobaczyç, posłuchać, <czytaj dalej>